Του Στρατή Μαζίδη
Το μόνο που υπάρχει στην πλατεία είναι η φάτνη και τα παιχνίδια που έφερε κάποια επιχείρηση για την οποία δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτε, αφού δε συζητήθηκε ποτέ στο δημοτικό συμβούλιο με ποιο καθεστώς έχουν τοποθετηθεί όλες αυτές οι εγκαταστάσεις ή με ποια απόφαση παραχώρησε ο Δήμος την πλατεία στον ΠΑΟΔΑΠ, για να κάνεις αυτός τη δουλειά του πρώτου.
Εν πάση περιπτώσει, την ώρα που σε άλλους δήμους ανάβουν δένδρα και οι ποιοτικές εκδηλώσεις με γνωστούς καλλιτέχνες διαδέχονται η μία την άλλη, εμείς προσεγγίζουμε τα Χριστούγεννα όχι ως γιορτή αλλά ως αγγαρεία. Πρέπει να κάνουμε κάτι, γιατί πρέπει να κάνουμε κάτι. Και με ποια όρεξη ή κέφι να το κάνει αυτό μια απερχόμενη Δημοτική Αρχή; Κι όμως, ακριβώς επειδή έχασε με κάτω τα χέρια από το πρώτο ημίχρονο και πιστεύει ότι αδικήθηκε, όφειλε να οργανώσει την καλύτερη χριστουγεννιάτικη περίοδο που είδαμε ποτέ στην πόλη. Απεναντίας η απραξία της επιβεβαιώνει το αποτέλεσμα και κάνει δυσκολότερη τη συνέχεια.
Κάποτε ο Γιάννης Σιδέρης στο ξεκίνημα της εποχής Σταθόπουλου είχε κάνει μια ωραία πρόταση. Να φτιάξει ο Δήμος ένα χριστουγεννιάτικο χωριό στο πάρκο Σπυρούδη. Όλα όσα στριμώχνουμε στην πλατεία, να τα μεταφέρουμε εκεί, να δημιουργήσουμε ένα θεσμό και να τραβήξουμε κόσμο κι από άλλους δήμους.
Επίσης παλαιότερα είχαμε προτείνει την ιδέα να εξετάσει ο Δήμος μια εκδήλωση στην πλατεία την παραμονή Πρωτοχρονιάς για την αλλαγή του χρόνου.
Και πόσα άλλα από πόσο κόσμο προτάθηκαν, αλλά ούτε καν ακούστηκαν... Δεν είναι τυχαία η μιζέρια σε αυτή την πόλη όλα αυτά τα χρόνια σε πολλά επίπεδα.
Εν προκειμένω, αντιλαμβάνομαι ότι μετά από μια δυσκολοχώνευτη ήττα, δεν υπάρχει όρεξη για το παραμικρό. Όμως η ζωή συνεχίζεται και δεν έχει πάντα νίκες...
