Το παραμύθι των "ανεξάρτητων" δημοτικών παρατάξεων

pixabay / zoosnow

Αυτή η ιστορία με ορισμένες δημοτικές παρατάξεις να θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι είναι κομματικά ανεξάρτητες, θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τους καπνιστές οι οποίοι την ώρα που τραβούν μία γερή τζούρα λένε στην ομήγυρη πως όποια ώρα θέλουν κόβουν το τσιγάρο.

Του Στρατή Μαζίδη

Καταρχήν δεν ενδιαφέρει τους πολίτες αν μία παράταξη είναι ανεξάρτητη ή...εξαρτημένη. Ουδόλως τους απασχολεί αν ένας δήμαρχος ανήκει ή ψηφίζει το α ή Β κόμμα. Απλά θέλουν να είναι αποτελεσματικός και να μπορούν στο τέλος της τετραετίας να ισχυριστούν πως επέλεξαν σωστά για την πόλη τους και ότι η καθημερινότητά τους βελτιώθηκε αισθητά.

Επιπλέον αρκετοί χρησιμοποιούν ως επιχείρημα επιβεβαίωσης τον ισχυρισμό τους περί ανεξαρτησίας την παρουσία στο ψηφοδέλτιο της παράταξης τους προσώπων που πρόσκεινται πολιτικά σε άλλα κόμματα. Ωστόσο αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και άλλων παρατάξεων που δεν κατέβηκαν ανεμίζοντας τη σημαία της ανεξαρτησίας.

Μπορεί ο κ. Σταθόπουλος επί σειρά τετραετιών και εσχάτως ο κ. Μυλωνάκης να χρησιμοποιούν τον επιθετικό προσδιορισμό του ανεξάρτητου επικαλούμενοι την παρουσία προσώπων με άλλες κομματικές προσεγγίσεις στις παρατάξεις τους, αλλά αυτό δεν αποτελεί μόνο δικό τους γνώρισμα. Το 2002 ο αείμνηστος Νίκος Καψωμενάκης είχε κατέβει με τον Βασίλη Γιαννακόπουλο ενώ ο Γιάννης Αργυρός με τον Αντώνη Σιδέρη. Το 2010 στο ψηφοδέλτιο Γιαννακόπουλου υπήρχαν πρόσωπα από τη Νέα Δημοκρατία και το κόμμα της κ. Μπακογιάννη. Το 2014 η παράταξη Γιαννακοπούλου πάλι είχε μία αξιοσημείωτη πολυσυλλεκτικότητα. Ομοίως η παράταξη του δημάρχου κ. Ζορμπά είχε πρόσωπα προερχόμενα από την αριστερά και το ΠΑΣΟΚ σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η κοινή λογική λέει ότι αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα σε όλους τους δήμους. Επομένως μπορεί κανείς ασφαλώς να καταλήξει σε δύο συμπεράσματα.

Το πρώτο ότι η ανεξαρτησία αποτελεί γνώρισμα που εντοπίζεται σχεδόν σε κάθε παράταξη. Αν μάλιστα πάρουμε το ανεξαρτησιόμετρο ίσως εντυπωσιαστούμε με τις μετρήσεις του.

Το δεύτερο είναι πως οι δημότες δεν ψηφίζουν με βάση τις κομματικές προτιμήσεις ή το επίπεδο "ανεξαρτησίας" μιας παράταξης αλλά αυτόν που πιστεύουν ότι μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά και μάλιστα ανεξάρτητα από τη γενικότερη πολιτική συγκυρία όπως έχει αποδείξει η επανεκλογή Πελετίδη στην Πάτρα και Ρούσσου στο Χαλάνδρι.

Ο κόσμος έχει άλλα κριτήρια και όλα τα υπόλοιπα είτε αφορούν την "ανεξαρτησία" είτε το πόσοι υπουργοί ή βουλευτές θα έρθουν σε μία εκδήλωση, τον αφήνουν παγερά αδιάφορο.