Αυτή τη φορά, μάλιστα, επετειακού χαρακτήρα, με αφορμή τη συμπλήρωση 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση.
Η ιδέα της δημιουργίας ενός ψηφιδωτού-προσωπογραφία του Διονύσιου Σολωμού παίρνει σάρκα και οστά και φυσικά οι δύο φίλοι, έχοντας επί χρόνια την κατάλληλη χημεία μεταξύ τους, ξεκινούν να την υλοποιούν.
Η συνταγή, γνωστή! Τανάλια, ψηφίδα γρανίτη ή μάρμαρου στο σωστό μέγεθος, τσιμπιδάκι και τοποθέτηση του κάθε κομματιού με ακρίβεια. Φυσικά, ατελείωτες ώρες στο πάτωμα, οκλαδόν, στα γόνατα ή και ξαπλωμένοι αν χρειαστεί, αφού λόγω του μεγέθους του ψηφιδωτού δεν θα μπορούσε να δουλευτεί σε πάγκο ή σε εργαστήρι, απίστευτη υπομονή αλλά και προσήλωση στον τελικό στόχο, για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
«Δουλέψαμε στο ίδιο μοτίβο, με αυτό του ψηφιδωτού για τον Βασίλη Τσιτσάνη, και την προσωπογραφία του Διονύσιου Σολωμού, με το ίδιο -κατά βάση- υλικό, τον γρανίτη, αλλά και το μάρμαρο…», λέει ο Γιώργος Κουρμέτζας, «για να δημιουργηθεί ένα ψηφιδωτό 10 τετραγωνικών μέτρων από χιλιάδες ψηφίδες…».
Ως χώρος εργασίας, όπως και στο πρώτο ψηφιδωτό, χρησιμοποιήθηκε ένα σχολικό διδακτήριο που δεν λειτουργεί, αυτό του Δημοτικού σχολείου Αγίων Αποστόλων που παραχωρήθηκε από τον Δήμο Τρικκαίων.
«Η επιλογή του θέματος και το μέγεθος του ψηφιδωτού ήταν δύο βασικά στοιχεία που μας προκάλεσαν το ενδιαφέρον εξ’ αρχής…», αναφέρει ο Μιχάλης Κουφογιάννης, τονίζοντας ιδιαίτερα το γεγονός ότι “η προσωπογραφία του Διονύσου Σολωμού θα κοσμεί ένα από τα πλέον παλαιότερα σχολικά διδακτήρια της πόλης που μάλιστα φέρει και το όνομα του εθνικού μας ποιητή, γεγονός που έχει ιδιαίτερο συμβολισμό…».
Τόσο ο Γιώργος όσο και ο Μιχάλης, δεν κρύβουν τα μελλοντικά τους σχέδια κάποια στιγμή να δουλέψουν ανάλογα ή και μεγαλύτερα έργα στο εξωτερικό, αντλώντας αισιοδοξία από τα θετικά σχόλια που εισπράττουν από τον κόσμο που αναγνωρίζει την προσπάθεια και φυσικά το ταλέντο τους, καθιερώνοντας στην ουσία τα Τρίκαλα και ως πόλη του ψηφιδωτού.
Προς ώρας πάντως και για την ακρίβεια έως τα μέσα Νοεμβρίου, επικεντρώνονται στις τελευταίες ασπρόμαυρες ψηφίδες που τοποθετούν στην προσωπογραφία του Διονύσιου Σολωμού. Του ποιητή που όχι μόνο θεωρείται δικαίως ο εθνικός μας ποιητής λόγω της συγγραφής του Εθνικού Ύμνου, αλλά και διότι αξιοποίησε την προ υπάρχουσα ποιητική παράδοση στην λογοτεχνία και το Δημοτικό τραγούδι, καλλιεργώντας ταυτόχρονα με συστηματικό τρόπο τη δημοτική γλώσσα στη λογοτεχνία.
Κι αν μη τι άλλο, μόνο μια γρανιτένια προσωπογραφία θα μπορούσε να αποδώσει και ανάγλυφα το τόσο σημαντικό ποιητικό και φιλολογικό του έργο, για το οποίο πάσχιζε συνεχώς να επιτύχει την απόλυτη τελειότητα στη μορφή των κειμένων. Όπως ακριβώς, ως άλλη παρομοίωση, δημιουργείται ένα έργο τέχνης με χιλιάδες ψηφίδες γρανίτη.