Alexas_Fotos / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Αυτό που προξενεί εντύπωση ήταν η αναφορά (εδώ) σε «οπτική ρύπανση» και το «μεγάλο κυκλοφοριακό χάος» στην περιοχή. Τι είναι όμως η «οπτική ρύπανση» αν στέκεται ένας τέτοιος προσδιορισμός; Προφανώς όλοι αυτοί οι οποίοι θα προσεγγίζουν - προσεγγίζουμε την περιοχή για να κάνουμε χρήση των υπηρεσιών του κολυμβητηρίου. Φαίνεται ότι η σημερινή κατάσταση δε συνιστά ...οπτική ρύπανση. Όσον αφορά τα περί κυκλοφοριακού χάους αυτά δεν ευσταθούν, καθώς το οδικό δίκτυο της περιοχής έχει αρκετά καλούς δρόμους και φυσικά μία σωστή οργάνωση της λειτουργίας του κολυμβητηρίου και ενδεχομένως σε συνδυασμό με μία δημοτική συγκοινωνία, μπορούν να απαντήσουν τις όποιες πιθανές εύλογες ανησυχίες. Δημιουργείτο κανένα κυκλοφοριακό χάος από το απόγευμα και μετά στο Deree όταν προ πανδημίας εκατοντάδες αθλούμενοι προσέρχονταν στις εγκαταστάσεις που προσφέρουν πολύ περισσότερες υπηρεσίες; Όχι καθώς άλλο η αυξημένη κίνηση και διαφορετικό το χάος.
Λύσεις βρίσκονται, αρκεί να υπάρξει το κολυμβητήριο που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.
Η εικόνα που σχηματίζει κανείς διαβάζοντας τόσο την αρχική ανακοίνωση, όσο ιδίως την 3σελιδη (!) έντονη ανταπάντηση (εδώ) στη 10-15 γραμμών απάντηση της συμπολίτευσης (εδώ), είναι η προσωπική επίθεση στο σημερινό Δήμαρχο το οποίο αποδεικνύει αυτό
που εδώ τόσο καιρό ισχυριζόμαστε: Το προσωπικό του τέως δημάρχου το
οποίο επηρεάζει διαμορφωτικά την πολιτική του. Τι έκανε, τι είπε, τι δεν έκανε, τι δεν είπε ο Ζορμπάς. Η πρόσφατη μάλιστα διαφοροποίηση του Πάνου Γκόνη στην αξίωση παραίτησης του αντιδημάρχου Παιδείας, Διονύση Λέκκα (του οποίου οι χειρισμοί για το θέμα του μαθητικού φεστιβάλ μόνο επιτυχημένοι δεν ήταν), όπως εκφράστηκε από την ανακοίνωση της Νίκης, φανερώνει πως κάποια πράγματα ή πρωτοβουλίες είναι υπόθεση ενός ανθρώπου.
Φυσικά είναι θεμιτή και κατανοητή η προσωπική πικρία του καθενός, ωστόσο όλα αυτά πρέπει να οριοθετούνται ή ακόμη και να παραμερίζονται για θέματα μείζονος σημασίας όπως το κολυμβητήριο.
Μια άλλη αίσθηση που έχει δημιουργηθεί μέσα από τις ανακοινώσεις είναι ότι ίσως δε θα πείραζε ορισμένους να δημιουργηθεί ένα νέο μέτωπο το οποίο θα κοντράρει τη δημοτική αρχή για να μην αποπερατώσει το κολυμβητήριο. Μακάρι να αποδειχθεί υπερβολική ανησυχία.
Ο τέως δήμαρχος έχοντας 16 χρόνια στην αντιπολίτευση πριν διοικήσει και άλλα πέντε στο δημαρχιακό θώκο με ευνοϊκή περιφερειακή κυβέρνηση είχε όλο το χρόνο διαθέσιμο ούτως ώστε να προχωρήσει την οποία λύση προέκρινε ο ίδιος για το κολυμβητήριο. Δεν το έπραξε ούτε επεδίωξε τη συνεννόηση, που τώρα ξαφνικά επικαλείται, ούτε έφερε στο Δημοτικό Συμβούλιο τη δική του μελέτη όπως επιβάλλεται.
Όπως τόνισε και ο Κώστας Κρητικίδης ο στόχος δεν είναι να βρούμε τρωτά σημεία στην προσπάθειά της σημερινής Δημοτικής Αρχής να αποπερατώσει το κολυμβητήριο αλλά να αδράξουμε τη χρυσή ευκαιρία που όπως είπε παρουσιάζεται να το ολοκληρώσουμε. Κι όταν ο Κρητικίδης μιλά για "χρυσή ευκαιρία", κάτι παραπάνω γνωρίζει.
Το ότι ο τέως Δήμαρχος έχει μια Α άποψη για την αποπεράτωση του κολυμβητηρίου, δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι η καλύτερη ή η ενδεδειγμένη κι όλες οι υπόλοιπες για τον κάλαθο των αχρήστων. Αν είχε δίκιο σε όλα, σήμερα θα ήταν Δήμαρχος.
Εν πάση περιπτώσει, κάποιοι όταν ήμασταν παιδιά για τις παραξενιές ορισμένων άλλων δεν μπορέσαμε να χαρούμε το κολυμβητήριο και να μας δοθεί μία διέξοδος. Είμαστε στο μεταίχμιο να το χαρούμε ως μεσήλικες και τα παιδιά μας πια ως νεολαία. Όσοι λοιπόν -τυχόν- σχεδιάζουν να κοντράρουν επί της ουσίας στο κολυμβητήριο, αναζητώντας παρανυχίδες κι επιζητώντας αέναες κι άνευ αποτελέσματος συσκέψεις μεταξύ ολίγων (στις προτεινόμενες συνθέσεις των οποίων δεν περιλαμβάνονται όλοι οι υπόλοιποι), ας το ξανασκεφτούν.
Η πόλη κι οι δημότες δεν μπορούμε να τιμωρούμαστε άλλο. Δεν είμαστε ιδιοκτησία κανενός και η ιστορία δε θα είναι επιεικής αν χαθεί η νέα ευκαιρία. Ο σημερινός δήμαρχος οφείλει να λάβει πρωτοβουλίες, να συνεργαστεί με όλες εκείνες τις υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν για να θωρακίσει την αποπεράτωση του κολυμβητηρίου και να μη χάσει τη συγκυρία με την Περιφέρεια. Δεν είναι πολιτική του επιλογή, αλλά υποχρέωση του απέναντι σε όλους μας. Και ο καθένας ας αποφασίσει αν θα στηρίξει ή όχι το κολυμβητήριο.
Τώρα θα φανεί αν 30 χρόνια μετά, πάθαμε και μάθαμε.