 |
| Ramdlon / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Ο έλεγχος, η έκφραση της διαφορετικής άποψης, η εναλλακτική πρόταση, εξυπακούονται, όταν όμως αποκτούν εμμονικά χαρακτηριστικά, κουράζουν κι απωθούν. Επιπλέον απαξιώνουν την έννοια της δημοκρατίας και της εναλλαγής στις θέσεις ευθύνης σύμφωνα με τη λαϊκή βούληση όπως αυτή εκφράζεται στον προκαθορισμένο χρόνο.
Εν προκειμένω γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί μείζον θέμα ως προς τον τρόπο λειτουργίας των δράσεων του ΠΑΟΔΑΠ σε Ωδείο, Εργαστήρια Τέχνης και Αθλητικά Προγράμματα. Προσπερνάμε ότι αυτά ξεκίνησαν εγκαίρως και έγιναν γνωστά στους δημότες όσο γρηγορότερα γινόταν, εν μέσω ειδικών συνθηκών (πανδημία), όταν άλλοτε κοντεύαμε Χριστούγεννα και δε γνωρίζαμε τι γίνεται με τα προγράμματα.
Επίσης τίθεται ένα ερώτημα, όταν κάποιος επί χρόνια “δεν άκουγε” διάφορες φωνές κριτικής ή παραπόνων (από εργαζόμενους και πολίτες), τώρα ξαφνικά θυμήθηκε το Νομικό Πρόσωπο;
Σε κάθε περίπτωση, ζούμε σε ένα προβληματικό κράτος, που αντί να επιλέγει να κάνει τα πράγματα με απλό τρόπο, επινοεί δυσνόητες, δυσκοίλιες και περίπλοκες μεθόδους.
Το αν ο ΠΑΟΔΑΠ θα εκτελέσει τα προγράμματά του, αποτελεί καθαρά διεκπεραιωτικό ζήτημα που άπτεται της εκάστοτε διοίκησής του. Αυτή καλείται να κρίνει αν θα επιλέξει τον Α ή το Β ή το Γ τρόπο, από την στιγμή κατά την οποία δε διαθέτει το αναγκαίο προσωπικό.
Η μια οδός είναι αυτή των συμβάσεων έργου, που όμως διακρίνονται από καθυστερήσεις και θυμόμαστε παλαιότερα ότι μπορούσαν να βάλουν σε περιπέτειες το Δήμο, όταν κάποιοι εργάζονταν καλή τη πίστει αλλά δίχως να έχουν υπογράψει καμία σύμβαση διότι εκκρεμούσε η έγκρισή τους. Επίσης διαβάσαμε ότι οι τότε κατά το δοκούν μικρές αυξήσεις και μετά μεγάλες μειώσεις οδήγησαν σε δικαστικές διεκδικήσεις. Τι θα γινόταν άραγε τότε αν γινόταν καταγγελία στο ΣΕΠΕ; Πρόστιμο 10.550 ευρώ το κεφάλι. Και ήταν δεκάδες τα κεφάλια. Αναλογίστηκε ποτέ κανείς τι θα σήμαινε αυτό; Δε γνωρίζω. Το έκανε κανείς; Όχι. Γιατί δεν το έκανε; Διότι παρά την κριτική που ασκήθηκε, στο τέλος της ημέρας ήταν κατανοητό πως τα προγράμματα έπρεπε να λειτουργήσουν. Για αυτό και δεν τα εμπόδισε ούτε τα σαμποτάρισε κανείς άμεσα ή έμμεσα. Υπήρξε σεβασμός στο ότι η τότε διοίκηση, αυτή την οδό επέλεξε. Και φυσικά ο τότε πρόεδρος του Νομικού Προσώπου, κ. Παπαμιχαήλ πίεζε έγκαιρα και κατ’ επανάληψη για την έγκριση των συμβάσεων, ωστόσο ζούμε στην Ελλάδα.
Η άλλη οδός είναι μέσω ιδιώτη. Ο ιδιώτης δεν είναι δαίμονας αλλά άνθρωπος. Είναι επιχειρηματίας και όχι εγκληματίας. Μπορεί να είναι ο γείτονάς μας, ο γαμπρός μας, ο φίλος μας, η ξαδέρφη μας, εμείς οι ίδιοι. Η διαφορά του ιδιώτη με το κράτος, είναι ότι δε θα σου σπάσει τα νεύρα, ούτε θα σε αναγκάσει να απασχολείς προσωπικό όντας νομικά στον αέρα μέχρι να εγκριθούν οι συμβάσεις. Τα προγράμματα θα ξεκινήσουν αμέσως και το βασικότερο, ο κόσμος θα πληρώνεται στην ώρα του και με τα ένσημά του στο σωστό χρόνο.
Η κάθε επιλογή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Έχει υποστηρικτές και μη. Ενδεχομένως εμπλέκονται και κομματικο-ιδεολογικά στερεότυπα ενώ δε θα έπρεπε. Όταν η σύμβαση έργου σε ανάγκαζε να τους πληρώσεις παραπάνω – επειδή μπορούσες – για να καλύψεις κάτι από τους μήνες που εργάστηκαν…αόρατα, τώρα δύσκολα πείθεις πως ξαφνικά ανακάλυψες την Αμερική.
Το ότι όπως ακούγεται, τα προγράμματα κρατούν σε γενικές γραμμές τον κόσμο τους παρά την πανδημία ενώ το Ωδείο καταγράφει μια σημαντική αύξηση σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρυσι, ίσως είναι κι αυτό ένα απότοκο της αλλαγής πολιτικής.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που ενδιαφέρει τους δημότες, οι οποίοι απολαμβάνουν τις υπηρεσίες ενός Δήμου, είναι αν αυτές γνωστοποιούνται εγκαίρως, ξεκινούν στην ώρα τους και διακρίνονται από υψηλό ποιοτικό επίπεδο.
Αυτό θα κριθεί και θα αξιολογηθεί. Όπως επίσης και τυχόν “τρικλοποδιές” σε κάποια πράγματα που ήδη λειτουργούν ή πρέπει να λειτουργήσουν, διότι ορισμένες τέτοιες ερμηνείες αφήνονται να δοθούν μέσα από πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις. Υπάρχει ένα απαράβατο όριο στην αντιπαράθεση μέσα στα ευρύτερα πλαίσια μιας δημοκρατίας. Αυτό είναι η απρόσκοπτη λειτουργία ενός Δήμου.
