Σήμερα το πρωί έβλεπα έναν οδοκαθαριστή να σκουπίζει μπροστά στους κάδους. Ήταν εκεί που φωτογράφισα πριν λίγες ημέρες τα πεταμένα γάντια μιας χρήσης και λίγο παρακάτω την κρεββατοκάμαρα κάποιου που έκρινε πως τώρα είναι η στιγμή να κάνει εκκαθάριση, ανακαίνιση ή ό,τι είχε στο νου του.Του Στρατή Μαζίδη
Ο άνθρωπος που καθάριζε σήμερα το πρωί πιθανότατα είναι από αυτούς που εξασφαλίζουν λίγους μισθούς μέσα από συμβάσεις ορισμένης χρονικής διάρκειας. Δύσκολη δουλειά το σκούπισμα αλλά αναγκαία και για αυτό σεβαστή. Ωστόσο καθίσταται και άσχημη όταν πέρα από τα σκουπίδια, οι άνθρωποι που εκτελούν μια τόσο σοβαρή υπηρεσία σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή έχουν να αντιμετωπίσουν και τη βρώμικη νοοτροπία αυτών των ολίγων.
Αναρωτιέται κανείς αν αυτοί που πετούν τα γάντια κάτω στο δρόμο, κάνουν το ίδιο μέσα στο σπίτι τους. Άραγε να είναι γεμάτο σκουπίδια πεταμένα εδώ και εκεί; Ή μήπως όχι. Συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε και να έχουμε διαρκώς απαιτήσεις. Αυτό είναι θετικό κατά μία έννοια. Η γκρίνια είναι ένα μέσο αποτελεσματικής ενίοτε πίεσης ώστε ο Δήμος να βελτιώσει ορισμένα ζητήματα ή να διορθώσει κάποιες αστοχίες του, πρέπει όμως κι εμείς να είμαστε προσεκτικοί.
Οι οδοκαθαριστές κάνουν τη δουλειά τους, ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας ώστε να μην καθιστούμε το έργο τους εκτός από δύσκολο, και επικίνδυνο.
