Του Στρατή Μαζίδη
Εκτός των άλλων προβλημάτων [πχ φύλαξη, κλείδωμα, βανδαλισμοί], πολύ φοβάμαι ότι είμαστε θύματα μιας νομικά κατοχυρωμένης οικονομικής βιομηχανίας. Οι παλιές παιδικές χαρές άντεχαν δεκαετίες με λιγότερα προβλήματα. Χώμα, χαλίκι και μεγάλα σιδερένια παιχνίδια τα οποία ήταν μια τραμπάλα, μια τσουλήθρα, ένα γύρω-γύρω όλοι και μερικά ακόμη συμπληρωματικά.
Αυτές ήταν επί δεκαετίες οι παιδικές χαρές. Πιο άγριες, με ματωμένα πόδια πολλές φορές αλλά οι περισσότεροι μεγαλώσαμε σε αυτές.
Με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να εξελίσσονται σε...παιδότοπους. Από ό,τι έμαθα σε επικοινωνία μου με τον αντιδήμαρχο τεχνικών υπηρεσιών, κ. Σάρκουλα, ο νόμος δεν επέτρεπε να διατηρηθούν οι παιδικές χαρές όπως τις γνωρίζαμε. Έχει στηθεί μια βιομηχανία εργολαβιών και πιστοποιήσεων παιχνιδιών προγραμματισμένων, ας επιτραπεί η δόκιμη έκφραση, να χαλούν για να επαναλαμβάνεται η διαδικασία. Έρχονται μάλιστα δύο πιστοποιητές, άλλος για τα παιχνίδια και έτερος για το σύνολο της παιδικής χαράς, όπου και οι ίδιοι αναγνωρίζουν πολλές φορές πως αυτό το οποίο αναγκαστικά πιστοποιούν καθώς είναι σύμφωνο με τις προδιαγραφές εκείνη την στιγμή, ότι επί της ουσίας δεν είναι καλό διότι είναι φτηνό. Θα πει κανείς, ας πάρουμε το ακριβότερο. Πώς όμως θα το πάρουμε όταν κάνουμε διαγωνισμούς των οποίων βασικό κριτήριο είναι το ύψος των προσφορών;
Ενδεχομένως οι παιδικές χαρές στο πέρασμα των χρόνων να χρειάζονταν μια αλλαγή κατεύθυνσης. Δεν είμαι ειδικός. Πολύ φοβάμαι όμως πως η Πολιτεία περισσότερο ενέσκυψε στο πως θα δημιουργήσει έναν σταθερό οικονομικό κύκλο εργασιών παρά στο ποιοτικό παιχνίδι και την αναψυχή των παιδιών.
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν θα μπορούσε ο Δήμος Αγίας Παρασκευής να ενημερώσει εμάς τους δημότες πόσα χρήματα έχουν δαπανηθεί συνολικά αλλά και κατά περίπτωση για τις παιδικές χαρές από τότε που το κράτος άλλαξε το βασικό τους προσανατολισμό.
