Αγαπητοί συνδημότες,
Με αφορμή τα γεγονότα του Δημοτικού Συμβουλίου της 16ης Οκτωβρίου, θα επιχειρήσω μία, όσο γίνεται, αντικειμενική καταγραφή τους σκιαγραφώντας και κρίνοντας τις κινήσεις τριών πρωταγωνιστών, των κύριων Ζορμπά, Κωστόπουλου, Οικονόμου (η σειρά αλφαβητική).
Μακριά από ατελέσφορους και συχνά ιδιοτελείς συναισθηματισμούς και, κυρίως, μακριά από αναπόδεικτες φημολογίες, το βάρος της απόδειξης των οποίων βαρύνει αποκλειστικά τους διακινητές των φημολογιών αυτών ή τους τυχόν πρωταγωνιστές τους.
Όλες οι κρίσεις στηρίζονται είτε σε όσα τυχόν έχουν γραφεί σε ηλεκτρονικά μέσα της πόλης μας είτε σε όσα έχουν διαδραματιστεί σε συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.
Ο κ. Ζορμπάς
Ο «χαμένος» του τίτλου. Με εισαγωγικά, όμως. Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε το πόσο «δικαιώθηκαν» όσοι προεκλογικά τον υποτίμησαν, εφόσον το έκαναν. Στην πολυετή του παρουσία στα κοινά της πόλης έχει αποδείξει ότι ξέρει να επιτυγχάνει τους στόχους του με μεθοδικότητα αποφεύγοντας την υπερβολική έκθεση και τα αναπόφευκτα λάθη που αυτή συνεπάγεται. Ικανός στον αιφνιδιασμό των πολιτικών του αντιπάλων την κατάλληλη στιγμή. Κάπως έτσι έπραξε όταν, στο Δημοτικό Συμβούλιο της 16ης Οκτωβρίου, κινούμενος απολύτως θεσμικά, ζήτησε από τον επικεφαλής της Νέας Αρχής κ. Οικονόμου να επιτρέψει στον δημοτικό του σύμβουλο κ. Τίμο Κωστόπουλο να αναλάβει Αντιδήμαρχος Οικονομικών Υπηρεσιών, ενεργοποιώντας τις προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες.
Έχοντας λοιπόν επικρατήσει στον εσωκομματικό εμφύλιο, έρχεται αντιμέτωπος με το πραγματικά μεγάλο, και το μόνο που ενδιαφέρει τους δημότες, στοίχημα. Να αποδειχτεί καλός Δήμαρχος εκμεταλλευόμενος την εμπειρία του και μαθαίνοντας από τα λάθη του. Λειτουργώντας ενωτικά, όπως επιβάλλει το αξίωμά του, και όχι διχαστικά.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Ζορμπάς θα κριθεί στο τέλος της θητείας του και θα είναι προς όφελος όλων των δημοτών να πετύχει.
Ο κ. Κωστόπουλος
Έχοντας διαγράψει μια επιτυχημένη θητεία ως Αντιδήμαρχος Οικονομικών, κατά κοινή ομολογία, και πάλι επί δημαρχίας του κ. Ζορμπά, δεν έκρυψε ποτέ τη φιλοδοξία του να το επαναλάβει. Από το ξεκίνημα της Νέας Αρχής ήταν σαφές ότι, αν δεν το επετύγχανε με την παράταξη του, θα το επιχειρούσε μέσω της όμορης και οικείας σ´αυτόν, παράταξης του κ. Ζορμπά. Κάτι που επιβεβαίωσε εκκωφαντικά με τη στάση του αμέσως μετά το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής των εκλογών.
Θεμιτό; Αν δεν θέλουμε να υποκρινόμαστε, ναι. Ένας νέος άνθρωπος επιθυμεί να επαναλάβει κάτι στο οποίο, πριν λίγα χρόνια, πέτυχε απόλυτα. Άλλες είναι οι ενστάσεις μου για τον κ. Κωστόπουλο.
Στο Δημοτικό Συμβούλιο εμφανίζεται να ταυτίζει την ανάληψη από εκείνον της Αντιδημαρχίας των Οικονομικών Υπηρεσιών με το συμφέρον του δημότη. Αν το έκανε συνειδητά, συνιστά αλαζονική συμπεριφορά. Οι συνεχείς αναφορές στην διαδρομή της οικογένειας του, αξιοσέβαστης πράγματι, κουράζουν και υποκρύπτουν μια οικογενειοκρατική αντίληψη στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας (δυστυχώς, αρκετά συχνή στην πόλη μας).
Η αξιοπρέπεια, η εντιμότητα, οι ικανότητες, δεν χαρακτηρίζουν μόνο κάποιες οικογένειες, αλλά όλους τους συμπολίτες μας που μοχθούν και συνεισφέρουν εξίσου στα οικονομικά της πόλης μας, πληρώνοντας τους φόρους τους.
Ο κ. Οικονόμου
Για να ξεκινήσουμε με το θέμα της επικαιρότητας, η ανάληψη του ρίσκου, για τους λόγους που ήδη αναφέρθηκαν, να συμπορευτεί με τον κ. Κωστόπουλο δεν τον δικαίωσε. Στο τέλος της ημέρας, και με δεδομένο ότι δεν υπήρξε τελικά συμφωνία συνδιοίκησης μεταξύ των δυο παρατάξεων, η απόφασή του να διαγράψει τον κ. Κωστόπουλο ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Κατά τη γνωστή ρήση, δωρεάν γεύμα δεν υπάρχει οπότε δεν είχε κανένα λόγο να του χαρίσει την πολυτέλεια της ανεξαρτητοποίησής του, που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθούσε.
Το βράδυ του ΔΣ της 16ης Οκτωβρίου, αν και σαν «έτοιμος από καιρό» αιφνιδιάστηκε απόλυτα από την πρόταση του κ. Ζορμπά, δείχνοντας έντονο εκνευρισμό. Δεν ήταν εύκολο, αλλά θα έπρεπε να αντιδράσει διαφορετικά.
Οι παλινδρομήσεις του την εβδομάδα μεταξύ των δυο εκλογικών αναμετρήσεων και η μετεκλογική συνεχής αναφορά του σε συμφωνίες που δεν τηρήθηκαν και που αφήνουν παγερά αδιάφορους τους συμπολίτες μας τείνουν να τον εδραιώσουν ως τον ηττημένο ενός εσωκομματικού αγώνα και όχι ως ένα σοβαρό πόλο αντιπολίτευσης και εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον, όπως αρμόζει στον επικεφαλής μιας παράταξης που, αν και πρωτοεμφανιζόμενη, κατέγραψε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ποσοστό.
Αδικεί τον εαυτό του όσο καθυστερεί να στρέψει τα βλέμματα στα συγκριτικά του πλεονεκτήματα που είναι η άριστη γνώση της νομοθεσίας, η τεχνοκρατική του επάρκεια και η αποδεδειγμένη οργανωτική και δημιουργική του ικανότητα που απέδειξε περίτρανα στη μακρόχρονη καριέρα του.
Αυτά, ως μια προσπάθεια αντικειμενικής αναφοράς στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Τώρα, εάν το υφιστάμενο Δ.Σ.είναι ικανό, και μάλιστα κάτω από «πολεμικές συνθήκες», να ανταποκριθεί στα πολλά και δομικά προβλήματα μιας πόλης που μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί επικίνδυνα με την παρακμή της,είναι μάλλον πρόωρο να απαντηθεί και σίγουρα όχι σ´αυτό το κείμενο.
Υ.Γ.1: Ο τίτλος είναι από την ομώνυμη ταινία του ξεχωριστού Νίκου Νικολαΐδη (Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Γλυκιά συμμορία κλπ.). Οι σινεφίλ, όχι και της πρώτης νιότης(!) ξέρουν.
Υ.Γ2: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΩΡΕΑΝ ΓΕΥΜΑ». Μια δημοφιλής φράση που έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς οικονομολόγους και πολιτικούς. Η πατρότητα της αποδίδεται στο Πολωνό συγγραφέα Στάνισλαβ Λεμ.
Υ.Γ.3: Όψιμες αναφορές σε ό,τι συνιστά αυτό που αποκαλούμε πολιτικό πολιτισμό, φοβάμαι ότι μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν.
