Του Στρατή Μαζίδη
Τον κ. Ανδρίτσο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Αν δε με απατά η μνήμη μου, ήταν παρών σε μια συνεδρίαση την πρώτη περίοδο Ζορμπά όταν ομάδα πολιτών παρέστη με αίτημα να συζητηθεί το αίτημα του τότε χαρατσιού της ΔΕΗ. Είχα ξεχωρίσει την παρουσία του καθώς υπήρξε ενεργός στο ακροατήριο. Τον ξαναείδαμε ως δημοτικό σύμβουλο διαδεχόμενο τον Σπύρο Αλεξίου κατά την προηγούμενη θητεία.
Ασχέτως του αν συμφωνούμε οι πολίτες μεταξύ μας ή όχι σε κάποια θέματα, ο κ. Ανδρίτσος υπήρξε συνεπής στις υποχρεώσεις του και όσα πρεσβεύει, ευγενής στις τοποθετήσεις του και μετρημένος στα λόγια του. Δε μιλούσε όταν δεν είχε κάτι να πει.
Ο κ. Ανδρίτσος χρειάστηκε μόλις μια κουτσουρεμένη θητεία για να μας αποδείξει ότι η σωστή στάση δεν είναι θέμα εμπειρίας ή χρόνων στα έδρανα ενός Σώματος αλλά προσωπικής κουλτούρας και προσέγγισης του καθενός. Γνωρίζω ότι ήταν σε επικοινωνία με το Προεδρείο του Δημοτικού Συμβουλίου εδώ και αρκετό καιρό προετοιμάζοντας την αποχώρησή του. Δε διατήρησε μια θέση στα χαρτιά, δεν στέρησε την ισχύ της παράταξής του όσον αφορά την ψήφο της και τους ψηφοφόρους της από μια ολοκληρωμένη εκπροσώπηση.
Πόσοι άλλοι δημοτικοί σύμβουλοι, περίπου δέκα κατά την περίοδο 2014-2019, θα όφειλαν να είχαν κινηθεί με τον ίδιο τρόπο αλλά κρατούσαν τη θέση στα χαρτιά και τον τίτλο; Πόσες αποφάσεις του Σώματος θα ήταν πιθανότατα εντελώς διαφορετικές αν αυτό το 1/3 που λέγαμε εκείνη την περίοδο, ήταν συνεπές στις υποχρεώσεις του ή αν το τότε Προεδρείο πιστό στην εφαρμογή των κανόνων;
Η κίνηση του κ. Ανδρίτσου αποτελεί πλέον έναν οδηγό για τη συνέχεια για τους όποιους μελλοντικούς ασυνεπείς. Εφεξής έχουμε μέτρο σύγκρισης.
