Του Στρατή Μαζίδη
Προσέξτε, όχι εκπαιδευτικός. Τέτοιους έχουμε πολλούς. Δασκάλα. Ένας τίτλος ιδιαίτερα βαρύς αν αναλογιστούμε πως και τον ίδιο το Θεό, Διδάσκαλο τον αποκαλούσαν. Είχα την ευτυχία το ένα μου παιδί να την έχει δάσκαλα για δύο χρόνια. Η ήρεμη φωνή της, η σωστή καθοδήγηση στα παιδιά, η μεθοδολογία της. Η Μαρία Κορρέ ήταν κάτι σαν τη καλή θεία των παιδιών που έχει ένα καλό λόγο να τους πει και κάτι ουσιαστικό να τους μάθει.
Το μάθημα ξεκινούσε καθημερινά με ένα τραγούδι (καλημέρα τι κάνεις, να είσαι πάντα καλά). Αν θες να μάθεις για ένα δάσκαλο, ρώτα τους μαθητές του. Στο άκουσμα του ονόματός του, παρατηρείς ένα χαμόγελο στο πρόσωπο; Ακούς το πρώτο θετικό σχόλιο; Τότε κάτι καλό υπάρχει. Αυτό ισχύει για την Κορρέ που μακάρι με τη γνώση και την πείρα που απέκτησε, να ξεκινούσε τώρα. Όπως φυσικά ισχύει για την Ελένη Παπαχαραλάμπους αλλά και την Ελευθερία Σπυρέλλη, οι οποίες ευτυχώς για τα παιδιά, έχουν ακόμη αρκετά να προσφέρουν στους μαθητές που έρχονται.
Προσωπικά αισθάνθηκα την ανάγκη να ευχαριστήσω και να σφίξω το χέρι της κ. Κορρέ κατά την εκδήλωση. Πρώτα ο Θεός θα συνεχίσει να βλέπει τους μαθητές της να μεγαλώνουν και να προκόπτουν στη ζωή κι αυτοί όταν τη συναντούν να θυμούνται τα πρώτα αλλά ουσιαστικά τους βήματα. Κι επειδή 37 χρόνια είναι πάρα πολλά, ευελπιστώ ότι στο πρώτο κουδούνι το Σεπτέμβριο, τα βλέμματά μας θα διασταυρωθούν ξανά στην αυλή.
