Σε μια πόλη υπάρχουν αρκετοί τομείς οι οποίοι χρήζουν συντήρησης ανά ορισμένα διαστήματα ώστε να διατηρούνται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Του Στρατή Μαζίδη
Τις προάλλες παρατήρησα κάτι το οποίο λογικά αποτελεί τον κανόνα όχι μόνο στο Δήμο Αγίας Παρασκευής αλλά στη χώρα γενικότερα και διαχρονικά.
Σε μια συγκεκριμένη κτιριακή δομή τα εξωτερικά κιγκλιδώματα χρειάζονταν από χρόνια βάψιμο καθώς είχαν εκτενή σημάδια σκουριάς η οποία ήταν σε ορισμένα σημεία προχωρημένη. Δε θα αναφέρω το ποια και το που, διότι αυτό που πρέπει να μας αποσχολήσει είναι το πως δουλεύουν κάποια πράγμτα, τα οποία πρέπει να αλλάξουν.
Τελικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Τα κάγκελα είχαν βαφθεί εκτός από ένα μεγάλο τμήμα, το οποίο μας έδωσε τη δυνατότητα να υποθέσουμε (;) πως περίπου είχαν χρωματιστεί (και όχι συντηρηθεί) και τα υπόλοιπα.
Το ένα μεσημέρι τα κάγκελα ήταν μέσα στη σκουριά και το επόμενο έστεκαν φρεσκοβαμμένα. Πότε τρίφθηκαν επισταμένως, σκουπίστηκαν, περάστηκαν με μίνιο, στέγνωσε και έπεσε η μπογιά, η οποία δεν ήταν hameritte ώστε να περαστεί απευθείας; Σε 4-5 ώρες μεροκάματου; Η δε μπογιά είχε πέσει παχιά παχιά ώστε με το νύχι μου μπόρεσα να ξύσω και να αφαίρεσω ένα μικρό κομμάτι.
Η βάση των κιγκλιδωμάτων δεν ήταν λεία αλλά είχε στα διάφορα σημεία τις κοιλότητες που κάνει η σκουριά και το παλιό χρώμα.
Με άλλα λόγια ο Δήμος μας ενέκρινε ένα κονδύλι για συντηρήσεις συγκεκριμένων κτιριακών υποδομών, ο εργολάβος ανέλαβε, αλλά από την πλευρά μας δε φρόντισε να τον παρακολουθήσει κανείς πως ακριβώς εκτελεί την εργασία, ούτε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου ούτε από οποιοδήποτε άλλον που ίσως θα μπορούσε να δει πως εκτελείται η εργασία.
Από την πλευρά μου ενημέρωσα εκεί που έπρεπε ωστόσο η δουλειά (δεν) έγινε, θα πληρωθεί. Τουλάχιστον να κόψουν κάτι. Σε κάθε περίπτωση, σύντομα σχετικά τα ίδια κάγκελα (και λογικά όσα άλλα έβαψε στην πόλη που θα ήταν τυχόν σε παρόμοια κατάσταση) θα θέλουν πάλι βάψιμο.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα πονάμε λίγο περισσότερο...
