Κάθισα και πρόσεξα αρκετή ώρα το αποκαλυπτικό δημοσίευμα του agiaparaskevi-guide.gr (εδώ) με τη συνδρομή αναγνώστριας για το βανδαλισμό της πλατείας Τσακού ή επισήμως "Ηρώων Ιμίων".
Του Στρατή Μαζίδη
Οι εικόνες είναι πραγματικά λυπηρές. Δεν είναι μόνο τα έξοδα και ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό, είναι η ταραχή που δημιουργεί το πορτραίτο της καταστροφής.
Η πλατεία Ηρώων Ιμίων δεν ήταν και η καλύτερη που έχουμε. Χρόνια βρώμικη και με ένα ακαλαίσθητο κτίριο των ΚΑΠΗ γεμάτο κι αυτό με μουτζούρες.
Ωστόσο οι βανδαλισμοί ξεπερνούν το όριο, ειδικά όταν επεκτείνονται σε παιδικές χαρές και αθλητικούς χώρους. Το να "σπάσει" κάποιος ένα ΑΤΜ, μπορεί από πολλούς να ερμηνευθεί κι αρκετούς να δικαιολογηθεί. Μια κούνια όμως; Ένα όργανο γυμναστικής; Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα τα σπάνε, ίσως χθες έτρεχαν και έπαιζαν εκεί ενώ δεν αποκλείεται να ξαναβρεθούν ως γονείς στον ίδιο χώρο στο μέλλον.
Τι φταίει τελικά; Ίσως αυτό που τόσο εύστοχα περιέγραψε η Εκκλησία πριν λίγες εβδομάδες με τα λυπηρά γεγονότα εντός κι εκτός ναών απευθύνομενη στους καταστροφείς της, "είστε η αποτυχία μας".
Είμαστε μια αποτυχημένη κοινωνία. Τα κάναμε όσο χειρότερα μπορούσαμε.
Όσο για το πρακτικό μέρος του ζητήματος, ο Δήμος ορθά την επομένη της δημοσίευσης, έσπευσε να κλείσει το χώρο μέχρι να αποκατασταθεί. Όμως δε φτάνει αυτό. Ποιοι τα έσπασαν; Ποιοι βανδάλισαν; Δικά μας παιδιά; Δικοί μας μαθητές; Πώς θα το εξακριβώσουμε αυτό;
Μια βανδαλισμένη κούνια δε φτιάχνεται μόνο με κατσαβίδια. Ο Δήμος Αγίας Παρασκευής θα πρέπει να συντονίσει όλο το εκπαιδευτικό δυναμικό της πόλης ώστε μέσα από τη σωστή δουλειά στο σχολείο να αρχίσουν σιγά σιγά να αποφεύγονται αυτές οι καταστροφικές επιλογές έκφρασης ορισμένων ανθρώπων.
Εκτός από τα διαχρονικά (αδιάφορα για την κοινωνία ως επί το πλείστον) θέματα που απασχολούν τα πολιτικά πράγματα, ίσως θα πρέπει να έρθει κάποια στιγμή στο κέντρο ο άνθρωπος και ορισμένες βασικές έννοιες / αξίες.
Και τότε, ποιος ξέρει; Όταν η πόλη αποκτήσει κατοίκους που θα τη σέβονται και θα την αγαπούν, δημοσιεύματα όπως αυτό της καταστροφής της πλατείας να αποτελέσουν οριστικό παρελθόν. Βέβαια, θα πρέπει και η πόλη να αγαπήσει τους κατοίκους της και να μην τους διώχνει στερώντας τους πράγματα, που αλλού είναι δεδομένα.
