Τo θεμελιώδες ερώτημα που προβληματίζει κάθε οικογένεια που έχει παιδί ποδοσφαιριστή: Το ποδόσφαιρο κλέβει από το σχολείο ή το σχολείο από το ποδόσφαιρο; Διαβάστε μια ενδιαφέρουσα άκρως και επιστημονική προσέγγιση.
Το ποδόσφαιρο, ισχυροποιεί την αυτοπεποίθηση του παιδιού, το βοηθά να ξεπεράσει τις αναστολές του και ενδυναμώνει τα συναισθήματά του. Μέσα στην ομάδα μαθαίνει να παίζει το δικό του ρόλο, να έχει δικό του τομέα ευθύνης, να υπερασπίζεται μία θέση, να είναι χρήσιμο και λειτουργικό κομμάτι της «μηχανής». Του δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγει από τον καθημερινό εαυτό του και να κινηθεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Στην ποδοσφαιρική ομάδα ο νεαρός παίκτης υποδύεται το ρόλο που του ανέθεσαν με τόσο πάθος, ώστε ταυτίζεται με αυτόν τον χαρακτήρα απόλυτα. Είναι ο κέρβερος του τέρματος, ο κυματοθραύστης των επιθέσεων, ο στρατηγός του αγώνα, ο πολιορκητικός κριός των επιτιθέμενων. Ο ποδοσφαιριστής είναι αυτός που κατασκευάζει τη δράση μέσα στο γήπεδο, που προσφέρει το θέαμα, που πάνω του είναι στραμμένα όλα τα μάτια.
Το ποδόσφαιρο, ως κατ’ εξοχήν ομαδικό άθλημα, καλλιεργεί την υπευθυνότητα και την ψυχραιμία, ενθαρρύνει τη συνεργασία και αποθαρρύνει την εγωκεντρική συμπεριφορά. Η γρήγορη εναλλαγή των φάσεων αυξάνει την ταχύτητα αντίληψης, αντίδρασης και ανταπόκρισης του παίκτη. Δεν αφήνει περιθώρια λάθους και χαλάρωσης. Απεναντίας, ζητά κάθε στιγμή το ανώτερο, τόσο από το σώμα όσο και από τον νου. Είναι λοιπόν το ποδόσφαιρο ένα παιχνίδι για δυνατά σώματα, για υπομονετικούς χαρακτήρες αλλά και για δυνατά μυαλά.
Τo θεμελιώδες ερώτημα που προκύπτει είναι αυτό που προβληματίζουν κάθε οικογένεια που έχει παιδί ποδοσφαιριστή: Το ποδόσφαιρο κλέβει από το σχολείο ή το σχολείο από το ποδόσφαιρο;
Η απάντηση στον προβληματισμό που τίθεται αναγκαστικά, αν σχολείο και ποδόσφαιρο συμβιβάζονται είναι αναμφίβολα θετική: Χωρίς αμφιβολία, η συστηματική ενασχόληση του μαθητή της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με το ποδόσφαιρο είναι απολύτως συμβατή με την ιδιότητα του μαθητή και τις σχολικές του απαιτήσεις, ακόμα και όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί στη αντιφάσκουσα χώρα μας.
Το ποδόσφαιρο δίνει, δεν παίρνει. Το βλέπουμε στις σχολικές αίθουσες καθημερινά. Μαθητές που αθλούνται συστηματικά και οργανωμένα, μαθητές που είναι μέλη μιας ποδοσφαιρικής ακαδημίας ή παιδικής και νεανικής ομάδας ενός συλλόγου, είναι ξεχωριστοί μαθητές. Είναι εξωστρεφείς, συνεργάσιμοι, δραστήριοι και αποτελεσματικοί. Είναι πεισματάρηδες, φιλόπονοι και μεθοδικοί. Είναι προσωπικότητες ανεξάρτητες, είναι συγκεντρωμένοι στα καθήκοντά τους και σταθεροί. Δεν φοβούνται τον ανταγωνισμό, γιατί το αίσθημα της άμιλλας έχει γίνει, λόγω του αθλήματος, στοιχείο της προσωπικότητάς τους. Δεν είναι οι μαθητές «φυτά» που παίρνουν άριστα παπαγαλίζοντας. Ίσως να μην παίρνουν συχνά άριστα, είναι όμως πολύ καλοί και θετικοί, είναι αγωνιστές, έχουν ευχάριστο χαρακτήρα και δεν δημιουργούν προβλήματα. Είναι οι αγαπημένοι των εκπαιδευτικών και είναι αυτοί που έχουν τις περισσότερες προϋποθέσεις να κερδίσουν στη ζωή. Ξέρουν να κολυμπούν και δύσκολα θα ναυαγήσουν. Όσοι, ελάχιστοι, δεν έχουν καλές σχολικές επιδόσεις ας ψάξουν να βρουν την αιτία αλλού και ας αφήσουν ήσυχο το ποδόσφαιρο. Χωρίς αυτό θα ήταν ακόμη χειρότεροι και θα είχαν άλλες, κακές, συνήθειες.
H μεγάλη παιδαγωγός Maria Montessori διατύπωσε πιο εύστοχα από οποιονδήποτε άλλο τη σημασία του σεβασμού της παιδικής ηλικίας και την αναγκαιότητα του παιχνιδιού, που είναι αδιαπραγμάτευτη:
“[…] όλα τα κακά των ανθρώπων, οι ανισότητες, οι αδικίες οι εκβιασμοί, οι αταξίες, τα μίση, οι πόλεμοι εξαρτώνται στο βάθος από τη βία που ασκούμε στο παιδί, την αταξία, την όποια αυθαιρεσία που εισάγει στην ψυχή του ο εγωισμός του ενηλίκου και στην πορεία της μεταμόρφωσής του, από τα παραγωγικά σπέρματα που σκοτώνουμε σ’ αυτό, από την κατάπτωση στην οποία καταδικάζουμε τις φυσικές του ενέργειες […]”.
Δεν χρειάζονται σχόλια. Το παιχνίδι είναι κατ’ εξοχήν παραγωγικό σπέρμα και φυσική ενέργεια.
Παππά Άννα
Δασκάλα-Συγγραφέας
Απόσπασμα από το βιβλίο “Η δημιουργία του ποδοσφαιριστή” Εκδόσεις Φυλάτος
