Ηγεσία, θεάματα και πραγματικότητα
Θυμάμαι σε κάποια σεμινάρια management που έκανα πολύ παλιά, στο κεφάλαιο Ηγεσία, ο ομιλητής μας είχε πει:
"Ο ιδανικός ηγέτης είναι χαμελαίων. Αφουγκράζεται τις ανάγκες των ανθρώπων που διοικεί, που είναι διαφορετικές για τον καθένα, και προσπαθεί να τις ικανοποιήσει δίνοντας όραμα. Γι αυτό μην περιμένετε συνταγή. Διαβάστε λογοτεχνία, πηγαίνετε θέατρο, ανοίξτε την ψυχή σας ώστε να καταλαβαίνετε την ανθρωπινή συμπεριφορά."
Ζώντας τα τελευταία χρόνια στο πετσί μου την οικονομική κρίση, θυμήθηκα την εποχή που δούλευα 12ωρα, να περιμένω με χαρά την περίοδο που δε θα είχα δουλειά, ώστε να αφοσιωθώ στα χόμπι μου, να διαβάσω τα βιβλία μου, να δω τους φίλους μου.
Λοιπόν η πραγματικότητα λέει, πως η έλλειψη δημιουργικότητας στην εργασία, η απουσία στόχων τελικά λειτουργεί παραλυτικά.
Τίποτα από αυτά, δεν έχεις όρεξη να κάνεις.
Όμορφες όλες αυτές οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνονται, αλλά δεν αρκούν. Ποια από αυτές σχεδιάστηκε ώστε να δώσει προστιθέμενη αξία στην πόλη και στους δημότες της;
Ποια δημιούργησε έστω μια θέση εργασίας;
Παρατηρώ την ατέρμονη ανούσια αντιπαλότητα των παρατάξεων, που λες και αταβιστικά αναλώνονται στα ίδια θέματα. Τα τεχνικά έργα, τα θεάματα, η καθαριότητα, η χρηματοδότηση των συλλόγων, κλπ. Επιπρόσθετα, αντίθετα από τις προαναφερόμενες αρχές της ηγεσίας ο κάθε επικεφαλής στοχοθετεί και χαράζει πολιτική, κρίνοντας συχνά με βαση τα προσωπικά του βιώματα και επιθυμίες.
Απασχόληση, όραμα, προοπτική, πότε θα δούμε για τους ανθρώπους στις πόλεις μας;
