Τρομακτική ήταν η προσέλευση κόσμου στον απολογισμό της Δημοτικής Αρχής για τα πεπραγμένα του 2015 διότι και η αδειανή αίθουσα τρομάζει.
Του Στρατή Μαζίδη
Θυμάμαι την περίοδο 2011-2014 που καυτηριάζαμε τότε τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου. Τι θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα; Ανάμεσα στις φωτογραφίες που έλαβα, ακόμη και αυτοί οι λίγοι που κάθονται κάτω ασχολούνται με κάτι άλλο.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά πως είναι να παίζεις σε άδειο θέατρο. Είχα ρωτήσει μια φορά μια φίλη μου ηθοποιό τι συμβαίνει όταν κάποιες ημέρες δεν έχει πολύ κόσμο και πως αισθάνεται ψυχολογικά όταν παίζει. Εδώ όμως; Πώς μπορεί κανείς να μιλά όταν πολύ απλά δεν τον ακούει κανείς και τη στιγμή μάλιστα που οι δημότες σου δείχνουν πως αδιαφορούν για ό,τι έχεις να πεις;
Οι τακτικοί αναγνώστες θα θυμούνται τις σταθερές επισημάνσεις μας τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τη διαδικασία του Απολογισμού. Δεν υπάρχει κανένας απολογισμός, αν και συνήθως δεν υπάρχει κανένα έργο, οπότε τι να απολογίσεις; Είναι μια σχεδιασμένη τοπικοπολιτική αντιπαράθεση η οποία στήνεται κατά το δοκούν της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής.
Έχουμε τονίσει άπειρες φορές πως σε αυτές τις συνεδριάσεις η διαδικασία πρέπει να ξεκινά από τους δημότες. Μόνο τότε και μετά από κάποια χρόνια επιμονής, θα μπορούσε να καρποφορήσει αυτή η διαδικασία.
Τέλος υπάρχει και μία ακόμη άποψη, η οποία αξίζει να καταγραφεί. Ότι δηλαδή οι δημότες χρόνια τώρα δε χρειάζεται ούτε σε κάποια αίθουσα να προσέλθουν ούτε τίποτε να ακούσουν για να αξιολογήσουν. Αντίθετα κρίνουν από τα πεζοδρόμια, τις αψεγάδιαστες παιδικές χαρές, τις αθλητικές εγκαταστάσεις, το κολυμβητήριο, τα πάρκα, την καθαριότητα και τις υπόλοιπες στοιχειώδεις υποδομές, που δεκαετίες τώρα δεν έχουν όταν όλοι οι άλλοι Δήμοι πήγαν μπροστά.
Συνεπώς τι να πάνε να ακούσουν; Από λόγια κομπλετάραμε...
