Έχοντας περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ήμουν μαθητής, θα μπορούσα πλέον με σαφήνεια να πω ότι η πιο αγαπημένη περίοδος ήταν το Δημοτικό. Δεμένο τμήμα, εξαιρετικές δασκάλες. Δεν είναι τυχαίο πως 2 1/2 δεκαετίες μετά όποτε ανταμώνουμε, αισθανόμαστε όπως τότε. Σα να μην πέρασε μια μέρα.
Του Στρατή Μαζίδη
Τώρα πλέον με παιδιά στο Δημοτικό Σχολείο παρακολουθώ το αντίστοιχο δέσιμο των τμημάτων μετάξυ των παιδιών αλλά και με τις δασκάλες.
Προχθές στο 6ο Δημοτικό Σχολείο πραγματοποιήθηκε η καλοκαιρινή γιορτή, ωστόσο ένα ολόκληρο τμήμα, το Δ2, παιδιά και γονείς είχε στραμμένη την προσοχή του στο τέλος της εκδήλωσης και τον αποχαιρετισμό με την αγαπημένη του δασκάλα, την Ελένη Παπαχαραλάμπους.
Ήταν Σεπτέμβριος του 2014 όταν τα τότε τριτάκια θα άλλαζαν δασκάλα. Είχαν προηγηθεί δύο καλά αλλά και δύσκολα χρόνια λόγω της ένταξης στο σχολείο με την εξίσου πολύ καλή δασκάλα, την Ελευθερία Σπυρέλλη. Προσωπικά όταν είδα ότι στην Γ' τάξη, απλά "σκατζάρανε" οι δασκάλες μεταξύ τους, αισθάνθηκα μια ανακούφιση μιας και τα παιδιά ήξεραν την κ. Ελένη.
Δεν μπορείς να προσδιορίσεις ή να εξηγήσεις γιατί και πως συμβαίνουν ορισμένα πράγματα αλλά πρώτη φορά είδα παιδιά της Γ-Δ τάξης να αγαπούν τόσο πολύ τη δασκάλα τους και το αντίστροφο.
Ήταν πέρυσι όταν αποχαιρετιόμασταν για καλοκαίρι στην ίδια γιορτή που σκεπτόμουν μέσα μου πως «του χρόνου θα είναι η δεύτερη και τελευταία χρονιά που τα παιδιά θα είναι με την Ελένη». Και ίσως τελικά σε αυτό το πειραματόζωο που λέγεται σχολείο, η επιλογή να έχει μια τάξη δύο χρονιές τον ίδιο δάσκαλο να είναι από τα λίγα σωστά που έχουν εφαρμοστεί.
Γιατί έδεσε τόσο πολύ αυτό το τμήμα, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το εξηγήσουμε.
Πώς όμως να περιγράψεις το γεγονός ότι ενώ ακόμη εξακολουθούσε η γιορτή με τον πανηγυρικό αποχαιρετισμό της ΣΤ' Δημοτικού, το Δ2 είχε στήσει ένα δικό του χορό. Τα παιδιά σκαρφάλωναν πάνω στην κ. Ελένη ή κρεμιόντουσαν από αυτή. Αγκαλιές, αγάπες, φιλιά και ένα πρωτότυπο αναμνηστικό δώρο από το σύνολο σχεδόν του τμήματος. Τα παιδιά δεν ήθελαν και δε θέλουν να την αποχωριστούν. Το τελευταίο μάθημα χθες έκλεισε μέσα σε φορτισμένο κλίμα ενώ υπήρχαν παιδιά που μπαίνοντας στο σπίτι έκλαιγαν γιατί πλέον αποχωρίζονται τη δασκάλα τους.
Όταν τα παιδιά κλαίνε γιατί αποχαιρετούν τη δασκάλα τους, τότε νομίζω πως δύο χρόνια αυτή η δασκάλα πρέπει να έκανε πολύ περισσότερα πράγματα από όσα κι εμείς οι ίδιοι οι γονείς φανταζόμασταν ή μαθαίναμε.
Η κ. Ελένη είδε στο κάθε παιδί κάτι το ξεχωριστό και προσπάθησε να το αναδείξει. Τη θυμάμαι ένα πρωινό στις αρχές της περυσινής χρονιάς πως καλημέρισε ένα από τα παιδιά. Και αυτό ήταν ένα περιστατικό από αυτά που αν τα δεις, τα είδες, δε γράφονται.
Νομίζω πως τέτοιες ιστορίες μέσα από τα σχολεία πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω. Αποτελούν μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον και δεν είναι όλα ψυχρά, τυπικά και αδιάφορα.
Μαζί με την κ. Ελένη, θα ήθελα να ευχαριστήσω και την κ. Ελευθερία γιατί ήταν εκείνη που πήρε τα παιδιά από το νηπιαγωγείο και τα ενέταξε στην καθημερινότητα του σχολείου. Οι πρώτες δύο τάξεις έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες και μια δασκάλα καλείται να επιτύχει αρκετά πράγματα ταυτόχρονα. Τέλος δεν ξεχνώ τη Μαρία Κορρέ. Άλλη μια εξαιρετική δασκάλα που διαθέτει αυτή η πόλη. Παρέλαβε πέρυσι τα πρωτάκια και πλέον τα παραδίδει στην Γ΄τάξη μαθαίνοντάς τα να αγαπούν το σχολείο και να είναι υπεύθυνα.
Με την ελπίδα/ευχή ως γονέας να τις "ξαναπετύχω" τα αμέσως επόμενα χρόνια κλείνω με τη σκέψη πως όσο και αν τα πρόσωπα αλλάζουν ή διαδέχονται το ένα το άλλο, οι δυνατές σχέσεις ανάμεσα στα παιδιά και τους δασκάλους παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Κι αυτό φανερώνεται με τα χρόνια όταν οι ίδιοι άνθρωποι ξανανταμώνουν και οι κάποτε μαθητές σπεύδουν με αγάπη να αγκαλιάσουν τη δασκάλα ή το δάσκαλό τους.
Κι αν θέλουμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλη αξία έχει η έννοια του «δασκάλου», ας θυμηθούμε πως και το Χριστό έτσι τον προσφωνούσαν.
