Πριν λίγο καιρό στα πλαίσια κάποιας εκδήλωσης του δήμου Αγίας Παρασκευής κουβεντιάζαμε με τον αντιδήμαρχο καθαριότητας & περιβάλλοντος Γιάννη Σιδέρη. Σε κάποια στιγμή με ρωτά «για πες μου, τι βλέπεις στην καθαριότητα;».του Στρατή Μαζίδη
Η ερώτηση και το ύφος που τη συνόδευε φανέρωναν έναν άνθρωπο που έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και προσπαθεί να διαπιστώσει αν υπάρχει ορατό αποτέλεσμα στην προσπάθειά του.
Δεν κατάφερα να του δώσω ξεκάθαρη απάντηση κι αυτό για ένα λόγο. Η καθαριότητα είναι ένας πολύ δύσκολος και αδικημένος τομέας τόσο γενικά όσο και ειδικά στην πόλη μας. Με κάτι παραπάνω από 100 εργαζόμενους, οι οποίοι κατανέμονται σε διάφορες ειδικότητες, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να μπορέσεις να διατηρήσεις καθαρή μια τεράστια σε έκταση πόλη 100.000 κατοίκων.
Βέβαια είναι γεγονός ότι οι κάδοι δε μυρίζουν πλέον ούτε γεμίζουν μέχρι επάνω και αυτό είναι ένα αποτέλεσμα της λειτουργίας του πλυντηρίου αλλά και ενός εξορθολογισμού στα δρομολόγια.
Ωστόσο όσον αφορά την εικόνα που βλέπουμε περπατώντας στους δρόμους της Αγίας Παρασκευής, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κι αυτό διότι η γενικότερη ασχήμια της πόλης επισκιάζει την όποια καθαριότητα όπου έχει επέλθει. Η καθαριότητα, το εξ ορισμού αυτονόητο, μπορεί να φανεί ενδεχομένως στις πλατείες ή τους αναπλασμένους δρόμους. Δε θα φανεί όμως στις περιοχές που υποφέρουν από σπασμένα ή και ανύπαρκτα πεζοδρόμια.
Βέβαια ακόμη κι εκεί είναι διαφορετικό το θέαμα να συνοδεύεται από σκουπίδια κι εδώ έρχεται ο ρόλος των δημοτών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να περπατώ την οδό Γιαβάση προς την πλατεία μετά τη διασταύρωση με την Ειρήνης. Ένας κύριος κάποιας ηλικίας φορά γάντια μιας χρήσης (!) και επικολλά σε κολώνα της ΔΕΗ ένα «Ενοικιάζεται». Το χαρτί του αυτοκόλλητου πέφτει στο πεντακάθαρο χαντάκι. Αυτός ο θιασώτης της προσωπικής καθαριότητας, κίνησε να φύγει αφήνοντας το σκουπίδι του κατάχαμα. Σαν τον έψεξα χειροκροτώντας ειρωνικά αυτό που έκανε λέγοντας του «μπράβο, μπράβο» με αποστόμωσε λέγοντας πως «θα περάσουν οι σκουπιδιάρηδες. Είναι δουλειά τους». Μια απίστευτη και απαράδεκτη, προκλητική αντίληψη. Τελικά το μάζεψε και με φώναξε ενώ είχα απομακρυνθεί, για να μου δείξει ότι τελικά έπραξε το αυτονόητο.
Ποιο όμως είναι το συμπέρασμα όλων αυτών;
Ότι όσο κι αν το παλέψει ο Γιάννης Σιδέρης που μπήκε με όρεξη και ιδέες, αν δεν αλλάξει νοοτροπία ο δημότης, δε θα πετύχουμε το βέλτιστο δυνατό ζητούμενο. Ο καθένας μόνο να φρόντιζε το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι του και τότε το έργο της καθαριότητας θα ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και θα μπορούσε να επεκταθεί περαιτέρω προς όφελος του δήμου μας.
Μια φορά πάντως, καθαρή πόλη με βρώμικους δημότες δε γίνεται. Κι ούτε φυσικά η γκρίνια δικαιολογείται διότι πάντα αυτό που μας ενοχλεί είναι όλως τυχαίως δουλειά των άλλων.
