Το τελευταίο θέμα της τοπικής επικαιρότητας με τη μη λειτουργία του δημοτικού κινηματογράφου έδωσε τη δυνατότητα αν θεωρήσουμε πόλη, θέματα, παράγοντες και δημότες ως ένα σύνολο, ή σαν μια ταινία αν προτιμάτε, να συμπεράνουμε πως οι τελευταίοι μολονότι πρωταγωνιστές δεν υποδύονται το ρόλο τους με ζέση. Μάλλον αδιαφορούν ή δε γνωρίζουν καν.
του Στρατή ΜαζίδηΓράφοντας είτε τοπικά είτε υπερτοπικά παρατηρεί κανείς μια οργή των σχολιαστών για την όποια άσχημη εξέλιξη η οποία όμως πολλές φορές στερείται βάσης.
Πχ με το σινεμά ελάχιστοι μπήκαν στην ουσία του θεμάτος. Του τι γίνεται, τι επιτρέπεται, τι μπορεί και τι δεν μπορεί. Όπως ελάχιστοι ασχολήθηκαν. Αν η πόλη των 100.000 κατοίκων ενδιαφερόταν, στο άκουσμα και μόνο πως το σινεμά δε θα ανοίξει, θα είχε εξαναγκάσει με τη στάση της τους ιθύνοντες να βρουν λύση. Αντ'αυτού μόλις 8 θεατές είδαμε Live τη συνεδρίαση και καμιά 15αρια από τους 33 δημοτικούς συμβούλους κάθισαν να το συζητήσουν.
Ουσιαστικά αυτή η αδιαφορία ή η από του μακρόθεν παρατήρηση των θεμάτων είναι και ο βασικότερος παράγοντας που άφησε αυτή την πόλη δεκαετίες πίσω.
Το πιο τρανό παράδειγμα είναι το κολυμβητήριο όπου μια ομαδούλα περίοικων πέτυχε να το στερήσει από όλη την πόλη. Ε και;
Επιπρόσθετα δε θα έπρεπε να είχε αναδειχθεί ένα κίνημα δημοτών που θα ασχολείτο με το θέμα της Μεσογείων; Η Μεσογείων είναι ο βασικότερος δρόμος της Αγίας Παρασκευής και ο καθρέπτης της πόλης. Είναι δρόμος αυτός; Έχει βαδισιμότητα; Ακόμη κι αν δεν αναγκαστείς να κάνεις σλάλομ ή να κατέβεις στο οδόστρωμα, θα φας τα μούτρα σου από τα διάφορα εξογκώματα στο έδαφος.
Να δούμε και τα Πευκάκια με τα 22 στρέμματα; Η κατάσταση θυμίζει λίγο το τραγούδι με τον Πάριο. "Χρόνια και χρόνια τριγυρνώ". Δεν είχαμε τα χρήματα ώστε να έχουμε ξεκινήσει μια τμηματική δημιουργία ενός όμορφου ήπιου αθλητικού πάρκου για τους δημότες; Δηλαδή ένα γήπεδο βόλεϋ, ένα τέννις, ένα μπάσκετ και ένα πχ μονοπάτι με πλάκες Καρύστου, τόσα μα τόσα χρόνια, ούτε αυτό δεν μπορούσε να γίνει;
Ή μήπως το πάρκο Γραβιάς-Νεαπόλεως που χάσαμε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μας;
Ή ακόμη και εκείνο το Μετρό που ουδέποτε διεκδικήθηκε όπως θα έπρεπε;
Κοινός παρανομαστής σε όλα τα παραπάνω η απουσία των δημοτών και του ελεγκτικού κριτηρίου τους.
Κακά τα ψέματα. Εμείς είμαστε τα αφεντικά στον τόπο μας. Οι τοπικοί πολιτικοί είναι απλά αυτοί που ορίζουμε να διαχειριστούν τις υποθέσεις. Εμείς όμως τους δώσαμε τα κλειδιά και αποδημήσαμε. Δεν ενδιαφερθήκαμε ποτέ για το πως ανταποκρίνονται στις εντολές μας. Κι άραγε είχαμε δώσει ποτέ εντολές; Απλά κάθε τέσσερα και πλέον πέντε χρόνια καλούμαστε για μια ανιαρή δουλειά να δούμε ποιον θα διορίσουμε. Το κάνουμε και γεια χαρά!
Αν λοιπόν ο νέος δήμαρχος έκανε λόγο για ρωμαλέο αυτοδιοικητικό κίνημα που θα διεκδικήσει αυτά που χρωστούνται στην τοπική αυτοδιοίκηση, τότε θα προσθέσω πως η Αγία Παρασκευή χρειάζεται ένα ρωμαλέο κίνημα δημοτών το οποίο θα διεκδικήσει και θα επιβάλλει να γίνουν αυτά που μας χρωστούν και μας έχουν στερήσει τόσα χρόνια.
Και δυστυχώς είναι τα αυτονόητα ρε γαμώτο!
