Destino / Πεπρωμένο
Της Κατερίνας Πρωτοσυγγελίδου ΦλατσούσηΣουρεαλιστική δημιουργία που γεννήθηκε από τα πινέλα του Σαλβαντόρ Νταλί και τη μαγική κίνηση του Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Πάνω από μισός αιώνας χρειάστηκε, για να έρθει στο φως της δημοσιότητας, η μικρή, μόλις 6 λεπτών και 30 δευτερολέπτων, ταινία κινουμένων σχεδίων που υπογράφεται από τη συνεργασία δύο μυθικών ονομάτων. Ο σουρεαλιστής Σαλβαντόρ Νταλί ζωγράφισε την ιστορία και ο εμπνευστής των κινουμένων σχεδίων Γουόλτ Ντίσνεϊ, της έδωσε κίνηση.
Δούλεψαν μαζί 8 μήνες και μετά τίποτα. Το 2011, μετά από 58 χρόνια κυκλοφόρησε και δημιούργησε, στην κυριολεξία, ρίγη φαντασίας, μια πραγματικά σουρεαλιστική δημιουργία με, απίστευτα, ρομαντική μουσική που μιλάει για τον έρωτα μιας θνητής κοπέλας με τον προσωποποιημένο Χρόνο και την προσπάθειά της να την ερωτευτεί και εκείνος.
Το τέλος φαίνεται να είναι δυσάρεστο, όμως τα δικά μου μάτια είδαν άλλα, αφού εκείνη η μεγάλη λευκή καρδιά της, κινήθηκε σαν σώμα και χάθηκε στην αγκαλιά του. Έμοιαζε, να μπήκε για πάντα μέσα του κι αυτό μπορεί και να σημαίνει, πως η αγάπη νικάει το χρόνο.
Η πλοκή της ταινίας περιγράφεται από τον Νταλί ως: "μαγική απεικόνιση του προβλήματος της ζωής μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου", και από τον Ντίσνεϊ ως: "μια απλή ιστορία για μια νεαρή κοπέλα σε αναζήτηση αληθινής αγάπης"
Στην πραγματικότητα, πιθανόν να είναι μια νέα τεχνική για κινούμενα σχέδια.
Η κινηματογραφική τεχνική της παρανοϊκής κριτικής μεθόδου, που βασίζεται στη θεωρία του Σίγκμουντ Φρόυντ, ότι μια εικόνα γίνεται κατανοητή και αποτυπώνεται καλύτερα το νόημά της στο ανθρώπινο υποσυνείδητο, όταν εμπεριέχει και άλλες κρυμμένες εικόνες που, όμως, δεν διακρίνονται από το ενσυνείδητο.
Όπως και να έχει, η ταινία είναι ένα έργο τέχνης.
Αυτό είναι το ταινιάκι, που είναι υπέροχο:
