Ότι ο ιερός ναός αγίας Παρασκευής αποτελεί εδώ και δεκαετίες ένα μέρος που πολλοί περαστικοί θα επισκεφθούν να ανάψουν ένα κερί, να ασπασθούν τις ιερές εικόνες και να συνεχίσουν την πορεία τους, δεν είναι κάτι καινούριο.
του Στρατή Μαζίδη
Υπάρχουν όμως μερικές αλλαγές, μερικά τεχνητά ας το πούμε μέσα, που υποβοηθούν τον άνθρωπο. Έχοντας τύχει να επισκεφθώ τον ιερό ναό για κάποιες υποθέσεις το τελευταίο διάστημα, παρατήρησα αυτό το σπάσιμο της απόλυτης ησυχίας που διέκοπτε μόνο ο κτύπος του ρολογιού, με το άκουσμα γνωστών ψαλμωδιών.Αυτή η από πρώτης άποψης άνευ σημασίας για αναφορά πρωτοβουλία, έχει σημαντική αξία. Το είχα παρατηρήσει παλαιότερα και σε ιερό ναό του Πειραιά. Με κάποιο τρόπο, είχα αντιληφθεί, ότι οι προσκυνητές του συγκεκριμένου ναού υποβοηθούνταν από αυτό το μουσικό βυζαντινό ντύσιμο να παραμείνουν περισσότερο μέσα σε αυτόν σε σύγκριση με τους άλλους ιερούς ναού του λιμανιού.
Οι ήρεμες ψαλμωδίες τους παρακινούσαν να καθίσουν περισσότερο μέσα στο ναό ενώ φεύγοντας διαπίστωνες πως φάνταζαν διαφορετικοί σε σχέση με όταν εισέρχονταν στο ναό αναζητώντας προφανώς μια ένεση ψυχικής υποστήριξης στον καθημερινό Γολγοθά του καθενός.
Κάτι αντίστοιχο μπόρεσα να διακρίνω και στην αγία Παρασκευή φέρνοντας στο νου μου ανάλογες εικόνες από το παρελθόν και αυτό είναι πολύ θετικό. Ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία η κοινωνία δοκιμάζεται κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.
Εύχομαι λοιπόν το παράδειγμα αυτό να μπορέσει να βρει μιμητές και σε άλλους ιερούς ναούς της πόλης μας, εφόσον βέβαια είναι τεχνικά εφικτό κάτι τέτοιο.
