Το να κρύβεσαι πίσω απο τις λέξεις, τα εισαγωγικά, τις παρενθέσεις και τα σημεία στίξης, δεν είναι σα να θες να κρυφτείς πίσω από το δάκτυλό σου;
Κρύβεσαι όμως έτσι; Μάλλον όχι, αντίθετα πια όλοι σε δείχνουν με το δάκτυλο
Επίσης η αποφυγή κατονομασίας συνιστά εξυπνάδα ή απλά δειλία;
Από την άλλη όμως πολλοί φοβούνται τις σκιές, τρομάζουν. Τι είναι όμως οι σκιές; Τίποτε. Τύχαιο ότι μόλις ανάβεις το φως εξαφανίζονται;
Γιατί εξαφανίζονται; Γιατί κάλλιστα δεν υπάρχουν. So simple!
Πάντως όλη αυτή η πολεμική που έχει αναπτυχθεί με την αποχώρηση της Ηλέκτρας μου φέρνει στο νου ένα τραγούδι του 1976 όπου όλα φαίνονται ωραία στην αρχή
Such a lovely place
Such a lovely face
και πολύ διαφορετικά στο τέλος
Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
'relax', said the night man,
We are programmed to receive.
You can checkout any time you like,
But you can never leave!
Αν δε σας ταράζει ο θρύλος και οι μύθοι που το συνοδεύουν ακούστε το, άλλωστε όσοι έψαξαν τα λόγια του, κατάλαβαν πως όχι μόνο δεν έλκει αλλά αντίθετα σε προειδοποιεί πως αν μπλέξεις, δύσκολα ξεμπλέκεις. Όπου κι αν μπλέξεις...
κι από κάτω το τραγούδι:
