Στο βιβλίο της Γένεσης, στην Παλαιά Διαθήκη, ο Φαραώ είδε στον ύπνο του, πως βγήκαν από το Νείλο ποταμό επτά παχιές αγελάδες κι έβοσκαν. Κατόπιν είδε, πως βγήκαν και άλλες επτά ισχνές και αδύνατες. Οι ισχνές όμως έφαγαν τις παχιές, αλλά έμειναν και πάλι ισχνές. Επίσης είδε και δεύτερο όνειρο. Επτά στάχυα, που ανέβηκαν καλά και γεμάτα καρπό. Εφύτρωσαν όμως και άλλα επτά στάχυα ισχνά και αδύνατα. Τα ισχνά στάχυα κατάπιαν τα παχιά και πάλι ισχνά έμειναν. Ο Ιωσήφ, όταν τον κάλεσε ο Φαραώ, με τη δύναμη του Θεού εξήγησε τα όνειρα του λέγοντας: "Και τα δύο όνειρα σημαίνουν το ίδιο. Εννοούν, ότι θα έλθουν πρώτα επτά χρόνια μεγάλης ευφορίας της γης. Θα επακολουθήσουν όμως και άλλα επτά χρόνια πείνας. Ο λιμός θα είναι βαρύς και η δυστυχία μεγάλη".
Κάπως έτσι δε συνέβη και με το Ελληνικό Δημόσιο; Πριν τη μεταπολίτευση κανείς δεν επιθυμούσε να εργαστεί στο δημόσιο, αντίθετα η κοινωνία απαξίωνε το συγκεκριμένο κλάδο. Πάρα ταύτα η κρατική μηχανή λειτουργούσε, ήταν αποδοτική και δε δημιουργούσε προβλήματα στην ελληνική οικονομία, η οποία απείχε μακράν από το σημερινό της κατάντημα. Υπήρχε πληθωρισμός; Υπήρχε δημόσιο χρέος; Υπήρχε έλλειμμα; Δεν υπήρχε τίποτε ή ήταν ελάχιστα και πλήρως ελεγχόμενα, γιατί πολύ απλά απλώναμε το πόδι μας έως εκεί που έφτανε. Οι δε Έλληνες ήταν ολιγαρκείς και μετρημένοι.Μπορεί να μην είχαν πολυτέλειες αλλά τα χρήματα ενός μισθού πλήρωναν ενοίκιο, φαγητό, ένδυση, ταβέρνα και άφηναν κάτι στην άκρη.
Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις όμως χάραξαν άλλη πορεία. Αντί να βελτιώσουν ορισμένους όρους εργασίας στο δημόσιο έναντι προϋποθέσεων, επιδόθηκαν σε ένα όργιο κρατικοποιήσεων, προσλήψεων και παροχών. Π.χ. τις κρατικοποιήσεις του "εθνάρχη" όπως του Η.Σ.Α.Π. ή της Ολυμπιακής Αεροπορίας τις πλήρωσε πολύ ακριβά ο έλληνας φορολογούμενος. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πώς θα μπορούσαμε να είχαμε αξιοποιήσει τα κεφάλαια αυτά; Στη συνέχεια ήρθε η "Αλλαγή" και οι "ακόμη καλύτερες μέρες" του Ανδρέα. Ολόκληρες οικογένειες βρέθηκαν διορισμένες στο δημόσιο απολαμβάνοντας σειρά προκλητικών προνομίων. Ποιος δε γνωρίζει ανθρώπους που το μόνο τους προσόν ήταν η αφισοκόλληση σε εκλογικές αναμετρήσεις ή που κατέχουν θέσεις χάρη στην κομματική τους ταυτότητα; Ή δεν θυμάται την φράση του «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και 500.000.000»; Ο Ανδρέας λοιπόν έμαθε τον Έλληνα στην τεμπελιά και τη ρεμούλα, αφού τις «νομιμοποίησε». Φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν. Βέβαια, σε κάποια φάση ειλικρίνειας είχε πει για το χρέος πώς ή θα το νικήσουμε ή θα μας καταστρέψει. Δε μας είχε πει όμως γιατί έπρεπε να οδηγηθούμε σε αυτή τη μάχη. Μου αρέσει που οι της «παλιάς φρουράς» κάθε τόσο βγάζουν αφίσες με φωτογραφία του και Φράσεις του, όπως «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Η Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτη» κ.α. Έπεα πτερόεντα, αφού ξεπούλησαν τα πάντα.
Φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει ο ελληνικός λαός. Άρχισε να γίνεται καταναλωτικός και στη συνέχεια υπερκαταναλωτικός. Από τις πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις δεν έδωσε ένα γερό μάθημα στους δημαγωγούς της πολιτικής. Τέτοιος όμως λαός που είμαστε τέτοιοι κυβερνήτες μας πρέπουν. Λαοπλάνοι υφάρπαξαν την ψήφο του για τριάκοντα αργύρια ώστε να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Ποιό ήταν άλλωστε το όνειρο της ελληνικής οικογένειας; Να κινήσει θεούς και δαίμονες ώστε να περάσουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο, μετά να διοριστούν στο Δημόσιο και να ηρεμήσουν. Θυμάμαι το παράδειγμα μιας κοπέλας που παράτησε τη δουλίτσα της για να διοριστεί στο Ι.Κ.Α. ως stage. Εργάστηκε κοντά τέσσερα χρόνια με το καθεστώς αυτό μπας και πάρει παραπάνω μόρια για κάποιο μελλοντικό διαγωνισμό του δημοσίου.
Ξεπουληθήκαμε ως λαός σε τέτοιο βαθμό ώστε ο κάθε Πάγκαλος που εγγυόταν πως τη σημαία στα Ίμια θα την πάρει ο αέρας, να λέει προκλητικά πως τα φάγαμε μαζί.
Αλλά αυτοί δεν ήταν πάντα οι Έλληνες; Κατώτεροι των περιστάσεων. Φυλάκισαν το Μιλτιάδη, εξόρισαν τους Αριστείδη και Θεμιστοκλή, κέρασαν κώνειο το Σωκράτη, δολοφόνησαν τον Καποδίστρια και φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη. Κατώτεροι των περιστάσεων το 1918-1922, πολεμούσαν μεταξύ τους αντί να διεκδικούν όσα μας ανήκουν μετά το Β' ΠΠ και πόσα άλλα παραδείγματα.
Στη συνέχεια η πορεία προς την καταστροφή βαπτίσθηκε «εκσυγχρονισμός» και μετέπειτα «επανίδρυση» του κράτους. Ο ελληνικός λαός (όσοι βολεύτηκαν) συνέχισε να συνεργεί στο έγκλημα. Τα προειδοποιητικά μηνύματα έρχονταν κατά καιρούς είτε εκ των έσω είτε εκ των έξω. Κανείς δε συγκινήθηκε. Η δυσκίνητη κρατική μηχανή δεν αναλογίστηκε ότι θα έπρεπε επιτέλους να παράγει, ότι θα έπρεπε να αποδώσει. Τα δάνεια να είναι καλά.
Άλλωστε ακόμη και τώρα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αναθέσει σε ιδιώτες την είσπραξη των ληξηπρόθεσμων οφειλών τους προς το δημόσιο; Δηλαδή στο παρα πέντε της χρεωκοπίας, την ώρα που κάποιοι πληρώνονται με θυσίες του ελληνικού λαού, θα προβούμε σε νέες δαπάνες προς ιδιώτες; Γιατί; Δεν μπορούν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες να εισπράξουν τα βεβαιωμένα; Δηλαδή εδώ δε μιλάμε απλά για χρεωκοπία μιλάμε για διάλυση. Δι-ά-λυ-ση!
Τα όποια ψελίσματα ή πρωτοβουλίες ορισμένων σκεπτόμενων φωνών χάθηκαν από την οργισμένη βοή του πλήθους αλλά και τις ακατανόητες αποφάσεις των «μη μου τους κύκλους τάραττε» πολιτικών τους προϊσταμένων.
Όμως το νομοτελειακά βέβαιο δεν μπορείς να το αποφύγεις. Και τι παράδοξο όμως φαινόμενο! Να λάχει στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο κλήρος να θερίσει αυτά που έσπειρε. Ο Έλληνας (;;;) πρωθυπουργός εξαπάτησε τον ελληνικό λαό λέγοντας πως "λεφτά υπάρχουν" ενώ γνώριζε την πάσα αλήθεια και κατά τον πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ είχε προσυμφωνήσει την προσφυγή στο ταμείο. Δυσφημούσε τη χώρα στο εξωτερικό μετατρέποντας την κρίση ελλείματος -για την οποία ευθύνεται κι αυτός αφού και μέλος όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ήταν και επί μήνες εκβίαζε με εκλογές τον "κουρασμένο" προκάτοχό του (αλήθεια, αυτός πότε θα μιλήσει;) με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα πάντα- σε κρίση δανεισμού.
Προτίμησε από τα χρήματα των Ρώσων, των Κινέζων αλλά και των Νορβηγών (ενδιαφέρονταν να εξορύξουν τα πετρελαία), να σύρει τη χώρα στο ΔΝΤ και το μηχανισμό στήριξης-διάλυσης. Υπέγραψε το μνημόμιο αλλά επί 15 μήνες αντί να περιορίσει το κράτος όπως είχε δεσμευθεί, αντί να επιβάλει θεραπείες έστω και σοκ, στο άρρωστο κομμάτι, προτίμησε με τη φορομπηχτική του πολιτική να αποτελειώσει μια ήδη παρακμάζουσα αγορά. Τιμώρησε το υγιές κομμάτι της οικονομίας, έπληξε την οικοδομή, έκλεισε καταστήματα και επιχειρήσεις, οδήγησε τελικά στην ανεργία 150.000 κόσμο δίχως όμως η χώρα να ωφεληθεί τίποτε. Και παρά τις συνεχείς περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,το έλλειμα δεν μειώθηκε καθόλου. Η Ελλάδα βυθίστηκε στην ύφεση. Αντίθετα, με το «άρρωστο» κομμάτι (τις παθογένειες της λειτουργίας του Δημοσίου) δεν ασχολήθηκε καθόλου. Δεν έκανε τίποτε για να μη θίξει την κομματική του «νομεγκλατούρα» που λυμαίνεται κυριολεκτικά το Δημόσιο χρήμα. Οι επίορκοι συνεχίζουν να βρίσκονται στη θέση τους. Τώρα όμως οι φίλοι του στην Τρόικα τον ζορίζουν, το «γεμάτο όπλο πάνω στο τραπέζι» είναι τοποθετημένο στον κρόταφό του. Ήρθε η στιγμή που θα πρέπει να θίξει ΚΑΙ αυτούς τους οποίους προστάτευε (θεωρητικά) τόσα χρόνια.
Αυτά και άλλα τραγελαφικά συνθέτουν το σημερινό σκηνικό. Οι μεγαλύτεροι φοβούνται για το πώς θα φύγουν από αυτή τη ζωή, για το αν θα φτάσουν με αξιοπρέπεια στον τερματισμό. Οι νεώτεροι δεν τολμάμε καν να φτάσουμε τόσο μακριά.
Τελικά, ο Γιωργάκης (λέγε με Τζέφρυ) και μας άλλαξε (τα φώτα) και μας βούλιαξε!!! Μας μαύρισε τη ζωή, μας μαύρισε τα όνειρα, μας αποτέλειωσε το μέλλον. Εν ολίγοις, όχι απλά μας βούλιαξε, μας ξέσκισε...
Μαζίδης Στρατής
