Εδώ και δύο χρόνια περίπου, υφιστάμεθα μια ληστρική επίθεση κατά της κινητής και ακίνητης περιουσίας μας όμοια της οποίας, όσο και αν έψαξα, δεν βρήκα πουθενά καταγεγραμμένη στα ιστορικά αρχεία του Κράτους μας. Πλην ίσως της καταληστεύσεως του εθνικού μας πλούτου από τους Γερμανούς κατακτητές. Αλλά και πάλι, αυτοί ήσαν κατακτητές…
Η Ελληνική(;;;!!!) Κυβέρνηση επέπεσε με πρωτοφανούς αγριότητος μέτρα επί της μεσαίας ιδίως τάξεως. Περικοπές και πάλι περικοπές, κεφαλικοί φόροι και έκτακτες εισφορές (που όπως φαίνεται θα γίνουν τακτικές). Η κυβέρνηση και οι δημοσιογράφοι «παπαγαλάκια» της, μας ασκούν καθημερινώς φοβερή ψυχολογική βία, με απειλές περί «πτωχεύσεως», περί «εθνικής ταπεινώσεως» περί «αδυναμίας» πληρωμής μισθών και συντάξεων του επομένου μηνός και άλλες πολλές, που μας προκαλούν παραζάλη αλλά μας οδήγησαν και σε μια εθνική κατάθλιψη. Πέραν όλων αυτών, κατάφεραν να δημιουργήσουν σε όλους μας ενοχικά σύνδρομα, σαν να είμαστε εμείς οι υπαίτιοι αυτής της εθνικής τραγωδίας. Ίσως να είμαστε συνυπαίτιοι, στο ποσοστό όμως που αναλογεί στον καθ΄ένα μας. Όσο αντιστοιχεί στους απλούς μετόχους μιας εταιρείας, το Δ.Σ. της οποίας τους παρουσιάζει επί σειρά ετών ψευδή στοιχεία ενώ κατακλέβει και χρεώνει το Ταμείο.
Μου προξενεί όμως εντύπωση η έλλειψη οργανωμένης, συνεχούς και δυναμικής αντιδράσεως του λαού, απέναντι στις εχθρικές ενέργειες της κυβερνήσεώς «του». Αυτής της κυβερνήσεως των πολιτικών «απατεώνων»(λεφτά υπάρχουν). Του εσμού** που μας «κάθησε στο σβέρκο» το ΔΝΤ και που παραδίδει στα ξένα αφεντικά της χωρίς καμμιά αντίσταση ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Ίσως να ρωτήσετε: Και τι μπορεί να κάνει; Θα κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, με ορισμένα ιστορικά στοιχεία άγνωστα στον πολύ κόσμο. Γνωστά βέβαια και στην κυβέρνηση και στους «δημοσιογράφους» αλλά δεν συμφέρει κανέναν τους να γίνουν ευρύτερα γνωστά. Και μην σπεύσουν ορισμένοι «δημοκράταροι» να εξορκίσουν το «πνεύμα του κακού». Η Ιστορία καταγράφει και κρίνει και τα καλά και τα κακά των Ιστορικών Προσωπικοτήτων.
Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής: Το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννου Μεταξά, αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale deBelgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας.
Στο υπόμνημά της, η Ελληνική Κυβέρνηση έλεγε:"Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο" (Yearbook of the International Law Commission, 1980,v.l.,sel.25).
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβερνήσεως το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας θυμίζει κάτι;). Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ.
Υπάρχουν λοιπόν λύσεις. Αλλά προς το παρόν ο Ελληνικός Λαός έχει ένα πρώτο πατριωτικό καθήκον: Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ αυτή την ξενόδουλη, ψοφοδεή και εχθρική κυβέρνηση, προτού να είναι πολύ αργά.
Ελεύθερος Στοχαστής
**Το οργανωμένο έγκλημα έχει διαφορετικά ονόματα από χώρα σε χώρα. Στην Αμερική ονομάζεται ΜAΦΙΑ, στην Ιταλία ΚΑΜΟΡΑ και στην Ελλάδα ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ! (Βασίλης Τριανταφυλλίδης, γνωστός και ως Χάρρυ Κλυνν)
