Είμαι πατέρας τεσσάρων μικρών παιδιών. Τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου εργαζόμαστε σκληρά για να μπορέσουμε να συντηρήσουμε την οικογένειά μας.
Με μεγάλη δυσκολία καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε στις πάγιες και έκτακτες μηνιαίες οικονομικές υποχρεώσεις της οικογενείας μας (φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ κλπ). Και δεν μας φθάνει αυτός ο αδιάκοπος αγώνας επιβίωσης, τους τελευταίους μήνες, κάθε λίγο και λιγάκι, έρχονται από την Κυβέρνηση νέα, έκτακτα οικονομικά μέτρα, πραγματικά «χαράτσια», το ένα μετά το άλλο (μείωση μισθού, αύξηση ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης, επίδομα «αλληλεγγύης» προς ενίσχυση των οικονομικών του κράτους,
τέλος της ακίνητης περιουσίας κα).
Κατανοούμε πλήρως το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση, το οποίο, όμως, έχει δημιουργηθεί, αποκλειστικά και μόνο, από επιλογές των πολιτικών όλων των κομμάτων, των τελευταίων ετών. Ας μας πουν λοιπόν, όλοι αυτοί οι πολιτικοί: Όταν τα έσοδά μας φθάνουν οριακά για να συντηρηθούμε ως οικογένεια, ποιούς έχουμε χρέος να φροντίσουμε και να υποστηρίξουμε πρώτους: Την οικογένειά μας ή τις επιλογές (καλές ή κακές) της κάθε Κυβέρνησης και των πολιτικών του Κοινοβουλίου μας; Με τι σθένος θα κοιτάξουμε το βλέμμα των παιδιών μας, όταν δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να τους προσφέρουμε τα αναγκαία; Μήπως θα τα καθησυχάσουμε λέγοντάς τους ότι προηγούνται οι πολιτικοί μας και οι επιλογές τους από εκείνα και τις ανάγκες τους; Ας μας πουν με το χέρι στη καρδιά τους.
Φοβάμαι όμως, πως ζούμε κάτω από έναν σύγχρονης μορφής ζυγό δουλείας, ύπουλο, σκληρό και απάνθρωπο, που ως λύκος αχόρταγος, με μορφή προβάτου, τριγυρίζει και κατασπαράζει ότι βρει γύρω του. Δυστυχώς, είμαστε εντελώς ανυπεράσπιστοι, χωρίς ηγέτες με ανάστημα. Γι αυτό νοιώθω την ανάγκη, παραφράζοντας το γνωστό ποίημα του Αντώνη Σαμαράκη, να βροντοφωνάξω:
Ζητείται Ηγέτης!
Αντώνης Γιαμβριάς, Αγ. Παρασκευή
Το παρόν δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
