Γκρινιάρηδες, παραπονιάρηδες, φιλοκατήγοροι, μικρόνοες, απαιτητικοί, βιαστικοί και βαθείς γνώστες των «δικαιωμάτων μας» ( έναντι των άλλων), είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που θα μπορούσαν να μας ταιριάξουν απόλυτα.. Και βεβαίως «ξερόλες» και «μπορόλες», όταν όμως είμαστε «έξω απ΄το χορό».Προχθές, μετά από ολιγοήμερη ασθένεια , κατέβαινα την Αγίου Ιωάννου, προς πλατεία, για να βρω κανέναν από τους φίλους μου. Μπροστά μου ένας, σχετικά νέος, άνδρας και λίγο πιο μπροστά μία γυναίκα με το «βλαστάρι» της, 5 έως 6 χρόνων. Στο ύψος γνωστού φούρνου, ο μικρούλης πέταξε στο έδαφος το χαρτάκι από το παγωτό που έτρωγε, της μητρός αυτού απαθεστάτης, ουδεμίαν σημασίαν διδούσης. Ο προπορευόμενός μου άνδρας, μάζεψε το χαρτί, πρόφθασε την γυναίκα και της το έδωσε, ζητώντας της με αυστηρό πλην ευγενικό τρόπο να το πετάξει σε παρακείμενο κάδο. Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Οι λέξεις και φράσεις που εξεστόμισε η «κυρία», θα έκαναν να κοκκινήσει και έναν καραγωγέα του παλιού καιρού! Πρέπει να πω ότι ντράπηκα (εκ των υστέρων), γιατί από τη έκπληξη-ταραχή που ένιωσα, έμεινα άναυδος και δεν πήγα κοντά να της δώσω ένα φούσκο, να δει τον ουρανό «σφοντύλι».
Όπως διαμαρτύρονται για τα μικρά πεζοδρόμια όσοι με, χαριστικές, προσκυρώσεις του παρελθόντος περιέλαβαν στην περιουσία τους ένα μέρος τους, όπως διαμαρτύρονται για τα χαλασμένα πεζοδρόμια αυτοί που παρκάρουν πάνω σ΄αυτά και σπάνε τα ρείθρα και τις πλάκες και βεβαίως διαμαρτύρονται για το όνειδος του αδιάβατου της Αγίου Ιωάννου (πέρα από τις κακοτεχνίες της), όσοι σταθμεύουν παρανόμως σ΄αυτήν «για ένα λεπτό» (και μετά διαμαρτύρονται που «παίρνουν» κλήσεις. Προσωπική μου άποψη είναι να τους παίρνουν και το αυτοκίνητο. Είτε στην Αγίου Ιωάννου σταθμεύουν παρανόμως είτε στην Καποδιστρίου).
Άλλη κατηγορία, οι «ξερόλες» και «μπορόλες», στην πλειοψηφία τους μικρόνοες. «Μα τί κάνει ο Δήμαρχος; Τι τον έχουμε; Αν ήμουν εγώ …» Ανάθεμα, αν η πλειοψηφία τους πηγαίνει καν να ψηφίσει ή ξέρει κατά πού πέφτει το Δημαρχείο ή τέλος πάντων ασχολήθηκε ποτέ ενεργά με τα κοινά (έλα μωρέ, τί να πάω. Όλοι ίδιοι είναι). Δεν αντιλαμβάνονται βέβαια, ότι μη πηγαίνοντας εκλέγονται αυτοί που δεν πρέπει. Οι «ίδιοι». Καλά έκαναν οι αρχαίοι Αθηναίοι. Είχαν δικαίωμα να μην ασχολούνται με τα κοινά, όσοι όμως απείχαν πλήρωναν τεράστιο πρόστιμο.
Ανέφερα έναν μικρό μόνο αριθμό αδίκως, κατά την ταπεινή μου άποψη, διαμαρτυρομένων. Μήπως σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες αναγνωρίζουμε, μηδέ εμού εξαιρουμένου, τον εαυτό μας; Αν ναι, είναι καλό σημείο. Αποκτούμε αυτογνωσία. Το πρώτο βήμα για την διόρθωση, την ανάκαμψη και τη βελτίωση της ποιότητος ζωής μας.. Έχουμε κι εμείς τεράστια ευθύνη για όσα συμβαίνουν στην πόλη μας. Δεν φταίνε σε όλα ΜΟΝΟΝ οι άλλοι και εν προκειμένω οι δημοτικοί μας άρχοντες. Άλλωστε η εκάστοτε Δημοτική Αρχή θα μπορούσε απόλυτα δικαιολογημένα να μας πει: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
Σαν κατακλείδα, θα χρησιμοποιήσω μια παράφραση μιας πολύ σοφής προτροπής του Τζων Φ. Κένεντυ: «Μην αναρωτιέσαι τι έκανε η Πόλη για σένα. Να αναρωτιέσαι τι έκανες ΕΣΥ για την Πόλη»…
Ελεύθερος Στοχαστής
