Τα συγχαρητήρια είναι μια πολύ μικρή λέξη για να αποδώσει κανείς σήμερα τα εύσημα στο Σύλλογο "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" και την εξαιρετική εκδήλωση για τον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου με την Ε.Ο.Κ.Α. Α' κατά την περίοδο 1955-1959.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια μικρή εισαγωγή του σ/ρχη ε.α. Σπύρου Παπασπύρου (που έχει περάσει από την Κύπρο) ο οποίος είχε και την ευθύνη της παρουσίασης και μια εξαιρετική προσφώνηση του Σαράντου Καργάκου από τον πρόεδρο του Συλλόγου Αντώνη Μαυράκη.
Ο βασικός ομιλητής και ιστορικός Σαράντος Καργάκος καθήλωσε το κοινό με το μεστό του λόγο. Ένας λόγος με νοήματα, συνθήματα, διδάγματα αλλά και ερωτηματικά με τα οποία θα ασχοληθούμε παρακάτω. Ο κος Καργάκος έκανε μια ιστορική αναδρομή του απελευθερωτικού αγώνα παρουσιάζοντας τα τεκταινόμενα της εποχής σε Ελλάδα και Κύπρο όχι μόνος ως ο ιστορικός του σήμερα αλλά και ως ο φοιτητής του τότε. Μια εξαιρετική προσωπικότητα που δεν έχει αξιοποιηθεί όσο θα έπρεπε από την ελληνική πολιτεία (γιατί άραγε;). Ο Σύλλογος στο τέλος απένειμε και τιμητική πλακέτα στον κο Καργάκο.
Τη συνέχεια της εκδήλωσης αποτέλεσε η παρουσίαση ενός σύντομου ντοκιμαντέρ από την Κύπρο το οποίο είναι αφιερωμένο στην Ε.Ο.Κ.Α. Α' παρουσιάζοντας ένα σύντομο ιστορικό, τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε Ελλάδα και Κύπρο για την Ένωση αλλά και τους μάρτυρες του Κυπριακού Αγώνα. Δεν ήταν λίγοι αυτοί τους οποίους αντιληφθήκαμε να παρακολουθούν δακρυσμένοι το σπάνιο αυτό οπτικο-ακουστικό υλικό.
Επίσης υπήρξε λαχειοφόρος αγορά με έπαθλο ένα φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή προς ενίσχυση οικογενειών της πόλης μας που βρίσκονται σε ανάγκη.
Στο τέλος δόθηκε ένα μικρό κέρασμα στο κοινό το οποίο περιελάμβανε κυπριακά εδέσματα.
Θα ήθελα κλείνοντας να καταγράψω μερικές σκέψεις μου σχετικά με τη σημερινή εκδήλωση:
2. Ο κος Καργάκος αναρωτήθηκε που ήταν σήμερα οι νέοι άνθρωποι κάνοντας σύγκριση με τη νεολαία που έβγαινε στους δρόμους σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ εκείνης της εποχής. Προφανώς κε Καργάκο ήταν κάπου αλλού. Όχι μόνο οι νέοι αλλά και όλη αυτή η παραγωγική ηλικία των 50 και κάτω. Για αυτό έχουμε στο κεφάλι μας ένα Τόμσεν, ένα Γιούνκερ, ένα Τρισέ κι ένα Γιωργάκη. Διαφορετικά θα είχαμε έναν Ελευθέριο, έναν Γεώργιο κι ένα Θεόδωρο και θα τους είχαμε πετάξει όλους έξω. Από Έλληνες γίναμε ραγιάδες ή αν προτιμάτε γραικύλοι κι ας μην απορούμε για όσα τραβάμε. Τα αξίζουμε...
3. Μου έκανε άσχημη εντύπωση η ταυτόχρονη αποχώρηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών προσώπων της Αγίας Παρασκευής με το πέρας της ομιλίας του κου Καργάκου και λίγο πριν την έναρξη του καταπληκτικού ντοκιμαντέρ. Γιατί άραγε απορείτε κε καθηγητά για την απουσία των νέων όταν τα ίδια τα δημόσια πρόσωπα της πόλης που θεωρητικά δίνουν το παράδειγμα και ήταν στη ζωή εκείνα τα χρόνια και που κάποιοι θα μπορούσαν να συγκαταλέγονται ακόμη και στους αγνοούμενους της Κύπρου, σηκώθηκαν στην ανάπαυλα για να φύγουν; Δίνεται πολλές φορές η εντύπωση ότι απλά δίνουν παρουσία και φεύγουν. Δεν έχει σημασία αν τιμούμε ήρωες ή αν χοροπηδάμε ή αν τρώμε. Απλά να δώσουμε το παρόν ώστε να τα έχουμε καλά με όλους και να αναφερθούμε από τους διοργανωτές ότι τους τιμήσαμε με την απουσιο-παρουσία μας. Εκτιμώ πως είναι πολύ καλύτερα να μην πας καθόλου κάπου από το να σηκωθείς και να φύγεις μες τη μέση δείχνοντας ότι δε σέβεσαι όχι τόσο αυτούς που κοπίασαν για κάτι, αλλά αυτούς που θυσίασαν τα νιάτα τους, τη ζωή τους και τα όνειρά τους για την ελευθερία. Και κατέφθασαν ως συνήθως καθυστερημένοι καθυστερώντας τις εκδηλώσεις, και έφυγαν. Σύγγνωμη αν γίνομαι σκληρός αλλά χορτάσαμε από τυπικότητες και "πρέπει". Και ξέρετε ποια είναι η ειρωνία για όσους έχουν καταπιαστεί με τα θέματα αυτά; Ότι οι μαρτυρίες των αγνοουμένων που βρέθηκαν ζωντανοί κάπου κάποτε μέσα στην Ανατολία ήταν "μην αναριωτιέστε, είμαστε ζωντανοί". Η σκέψη αυτών των ανθρώπων ότι στην πατρίδα δεν τους έχουν ξεχάσει, τους κράτησε στη ζωή και ορισμένους τους κρατά ακόμη. Αχ και να ήξεραν ότι τους έχουμε γραμμένους...
Μαζίδης Στρατής
