“It's the end of the world as we know it” τραγούδησαν πριν αρκετά χρόνια οι R.E.M. και εκτιμώ πως ταιριάζει άψογα ως προς το αύριο του κοινωνικού κράτους που εκφράζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος μέσα από τους Ο.Τ.Α.
Από το καλοκαίρι γράφαμε στο πολιτικό σκέλος της ιστοσελίδας ότι ο επόμενος δήμαρχος θα έχει ένα ρόλο ναρκαλιευτή βλέποντας τις βόμβες να σκάνε στα χέρια του. Αυτό δεν απασχόλησε πολύ κατά την προεκλογική περίοδο. Ας βγούμε (ή ξαναβγούμε εμείς) και έχει ο Θεός. Και να λοιπόν που ήρθε η στιγμή αυτή, της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους. ΚΑΠΗ, Δημοτικά Ιατρεία, Παιδικοί Σταθμοί, Σχολεία... Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...
Σε πρώτη φάση καταφέραμε και ξεπεράσαμε το σκόπελο της συνένωσης σχολείων. Όχι γιατί είμαστε μάγκες (που θέλω να πιστεύω ότι είμαστε αλλά δε χρειάστηκε να το αποδείξουμε) αλλά γιατί ο πληθυσμός της πόλης και οι συνθέσεις των σχολείων δεν το επέτρεψαν. Οι ρωγμές όμως ήρθαν ή αν προτιμάτε οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας που έρχεται έχουν αρχίσει να πέφτουν. Ο δήμαρχος στα δημοτικά συμβούλια ενημερώνει ότι δεν μπορεί να προσλάβει καθαρίστριες για τα ΚΑΠΗ και τα Δημοτικά Ιατρεία. Δεν τους τις εγκρίνει η κεντρική εξουσία! Χώρια ότι έχει φύγει και προσωπικό από τα ιατρεία με τη λήξη των συμβάσεών τους με συνέπεια την υπολειτουργία τους. Είπατε κάτι;
Προ τριών περίπου μηνών στην εκδήλωση που κάναμε ως Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του πρώην ΙΒΣΑ και με την προσωπική εμπειρία τριών συνεχών ετών στο Δ.Σ. του, εξέφραζα στην κα Καψοκεφάλου τους προβληματισμούς μου σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι με τους σταθμούς και αν θα δούμε μονάδες να κλείνουν ή παιδιά να αποκλείονται. Τους ίδιους προβληματισμούς έχω εκφράσει κατ’επανάληψη και στο Σύλλογο συν το γεγονός ότι είναι αδύνατο από του χρόνου να έχουμε 11 κτίρια –και θα είναι άραγε τόσα;- υπό την ευθύνη μας σε όλη την πόλη όταν μέχρι πρόπερσι είχαμε μόνο δύο με το ένα σε απόσταση 300 μέτρων από το άλλο. Οι προβληματισμοί μου αυτοί δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα ενώ η κα Καψοκεφάλου σε εκείνη την εκδήλωση με καθησύχαζε πως δεν πρόκειται να κλείσει κανένας σταθμός την τρέχουσα περίοδο και θα πράξει ότι μπορεί για την επόμενη. Και είμαι σίγουρος ότι το εννοούσε και πως θα κάνει τα πάντα για να αποτρέψει ένα τέτοιο εφιαλτικό σενάριο. Αλλά η όποια δύναμή της φτάνει μέχρι ενός ορίου. Και να τώρα που η τρόικα ήρθε να απαιτήσει αυτά που από πέρυσι έχουν συμφωνηθεί. Τη μείωση των δαπανών και αφού οι κυβερνώντες δεν έχουν το θάρρος να κλείσουν αυτά που πρέπει και μας έφεραν ως εδώ ή να πετάξουν έξω όσους μπήκαν από το παράθυρο στο δημόσιο, βρήκαν την πιο εύκολη λύση. Δε θα απολύσουν κανένα, απλά όποια σύμβαση λήγει δε θα ανανεώται. Καλό; Έλα όμως που όλο αυτό το οικοδόμημα του κοινωνικού κράτους στήθηκε και λειτούργησε χάρη κατα βάση στους συμβασιούχους. Τώρα που οι συμβάσεις δεν ανανεώνονται ή δεν παρατείνονται, βλέπουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Κάποιες εξετάσεις σταμάτησαν στα Δημοτικά Ιατρεία, η σκόνη μαζεύεται λίγο λίγο στα ΚΑΠΗ, ενώ σε άλλους δήμους άρχισαν τα πρώτα λουκέτα σε δημοτικές επιχειρήσεις.
Ο δήμαρχος σε πρόσφατη ερώτησή μου για αυτό που έρχεται μου απήντησε ότι με το νέο κανονισμό λειτουργίας του δήμου, θα προκηρύξει τις απαραίτητες θέσεις για μόνιμο προσωπικό και δε θα έχουμε κανένα πρόβλημα. Αναρωτιέμαι όμως, ο κος Ζορμπάς θα προκηρύξει τις θέσεις, η κεντρική εξουσία θα του τις εγκρίνει; Εδώ οδηγούμαστε στο 1 προς 10 και μείον 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι ως το 2015, υπάρχει κανείς που να αισθάνεται ήσυχος πως αύριο θα πάμε ως δήμος και θα πούμε ότι φτιάξαμε κανονισμό λειτουργίας, έχουμε π.χ. 350 και χρειαζόμαστε 680 άρα προκηρύσσουμε 330 θέσεις μονίμων και θα μας πουν περάστε;
Τα πάντα ρει και ουδέν μένει... Πολύ φοβάμαι ότι οι παιδικοί σταθμοί κινδυνεύουν να είναι το επόμενο θύμα αυτής της κατάστασης γιατί πως αλλιώς θα διατηρηθούν όλες οι μονάδες αν δεν προκηρυχθούν και εγκριθούν οι απαραίτητες θέσεις; Αν η κεντρική εξουσία σου εγκρίνει το ½, το ¼, τα ¾ των όσων ζητήσεις; Υπάρχει το plan B για το οποίο έγιναν δύο ερωτήσεις προχθές; Αλλά πόσα περιθώρια ελιγμών υπάρχουν;
Μια κοινωνία με τους παραπάνω θεσμούς να υπολειτουργούν, να περιορίζονται, να υποβαθμίζονται ή ακόμη να αφανίζονται, στην ουσία οδηγείται στην απώλεια του κοινωνικού κράτους με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Στην Αγία Παρασκευή φοβάμαι ότι υπάρχει βαθύς ύπνος τόσο σε πολιτικό όσο και ατομικό επίπεδο (αν και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις) και όταν ξυπνήσουμε θα είναι πια αργά για δάκρυα. Ο μόνος που έκρουε προ πολλού τον κώδωνα του κινδύνου –για να είμαι δίκαιος- ήταν ο Ανδρέας Γκιζιώτης αλλά φοβάμαι ότι οι πολιτικές του καταβολές είναι αυτές που αποτελούν το ανάχωμα υπό την έννοια πως ανέκαθεν το ΚΚΕ είχε καταγγελτικό λόγο και ως εκ τούτου πολλοί δεν το συμμερίζονται. Και ξέρετε κάτι; Το να χάσεις κάτι που δεν είχες, δεν έγινε και τίποτε. Η πόλη μας όμως χάρη σε όλες τις προηγούμενες διοικήσεις είχε ένα πολύ καλό κοινωνικό πρόσωπο. Ιατρεία, ΚΑΠΗ, παιδικοί σταθμοί κτλ έρχονται να θυσιαστούν σαν άλλη Ιφιγένεια γιατί εν συντομία ο παππούς Καραμανλής κρατικοποιούσε ακόμη και τα περίπτερα αρχίζοντας το χορό των διορισμών και γιατί ο Ανδρέας της Αλλαγής εκτίναξε το δημόσιο χρέος στα ύψη με προσλήψεις / παροχές λέγοντας το περίφημο «το χρέος ή θα το νικήσουμε ή θα μας καταστρέψει». Ο ίδιος όμως είχε κάνει την επιλογή του ενώ οι διάδοχοί τους αποδείχθηκαν μικροί σε πολιτικό μπόι (για να μη μιλήσουμε και για προδότες) καθώς και μια γενιά πολιτών που για τη δική της βολή αντί να στείλει όλους με τη μια στα σπίτια τους, τους επανεξέλεγε διαρκώς επιβραβεύβοντας τις αποφάσεις τους. Για τη βολή μιας ολόκληρης γενιάς, καλούμαστε τώρα να πληρώσουμε εμείς.
Αντί λοιπόν από την επόμενη κιόλας ημέρα των εκλογών να καθίσουν όλοι να δουν πως θα προετοιμαστούμε για τη λαίλαπα που έρχεται, να δράσουν σαν ένα σώμα, απλά συμπεριφέρονται όπως τα κόμματα από τα οποία προέρχονται και τα οποία μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
Οι μεν ενώ είναι εδώ και πέντε μήνες διοίκηση συνεχίζουν την τακτική της καμμένης γης και της καταγγελίας δίχως να παρουσιάσουν έστω ένα στοιχείο σε μας τους δημότες. Οι δε πάλι περιμένουν πως και τι την παραμικρή άστοχη κίνηση ή δήλωση για να την κατακεραυνώσουν για να βγουν από πάνω. Ενώ άλλοι ακολουθούν μια ελιτίστικη στάση αναμένοντας για άλλη μια φορά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση μπας και γίνει αυτό που δεν έγινε τις τρεις προηγούμενες και που είναι εξίσου πιθανό να μη συμβεί ούτε την επόμενη. Από την αρχή της χρονιάς έχουν σπαταληθεί ατελείωτες ώρες στα δημοτικά συμβούλια άνευ λόγου και ουσίας, μόνο και μόνο για πολιτικό show. Ο καθένας στον πολιτικό του μικρόκοσμο λες και όλη η ζωή εξαντλείται στην πόλη μας γύρω από προσωπικές φιλοδοξίες. Χάσαμε πέντε μήνες αντί να είμαστε πέντε μήνες μπροστά και η ευθύνη για αυτό είναι συλλογική. Χάθηκαν πέντε μήνες να χαραχθεί μια κοινή στρατηγική. Θέλετε ένα απλό παράδειγμα; Δεν έπρεπε και οι πέντε αρχηγοί των παρατάξεων από καιρό και από κοινού να έχουν βγει μαζί στους δρόμους και να παρακινούν τον κόσμο να μετάσχει στην απογραφή ώστε να διεκδικήσουμε περισσότερα για την πόλη μας;
Κύριοι το 2014 πράγματι δεν είναι μακριά. Αλλά δεν είναι μακριά από τι; Από την επιτυχία ή από το κάζο; Βγείτε επιτέλους από το μικρόκοσμό σας και αντιληφθείτε ότι η πόλη μας καθώς και η κοινωνία μας γέμισε από ανθρώπους των 20, των 25, των 30, των 35 που δεν αντέχουν τον καθημερινό θάνατο, την καθημερινή εκτέλεση των ονείρων τους, τον καθημερινό φόβο για το αύριο των παιδιών που μόλις έφεραν στον κόσμο, τη δουλειά που αδυνατούν να βρουν, το γάμο που δεν μπορούν να κάνουν και τέλος ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ.
Δεν είμαι μάγος και σαφώς είναι μια πολύ δύσκολη συγκυρία όμως ακόμη κι αν έχουμε έστω μια περιορισμένων πιθανοτήτων δυνατότητα να τα καταφέρουμε ως Αγία Παρασκευή, ούτε καν την εφαρμόζουμε. Γιατί; Γιατί πολύ απλά ακόμη και τώρα κοιτάμε την πολιτική πάρτη μας.
Και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, Ζήστε λοιπόν κι αφήστε τους άλλους να πεθάνουν (live and let die)!
Μαζίδης Στρατής
