Υπάρχει Τροχαία;

Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά! Καταπιανόμαστε ξανά με ένα θέμα με το οποίο είχαμε πρωτοασχοληθεί κατά το ξεκίνημά μας το Σεπτέμβριο του 2009. Θεωρούμε απαράδεκτη την εικόνα που επικρατεί στη λεωφόρο Μεσογείων. Αποτελεί θέαμα αυτό; Ο δρόμος είναι πραγματικά απροσπέλαστος και μολονότι αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα για τους δημότες κανείς δε συγκινείται.

Κι αναρωτιέται κανείς, η Τροχαία Αγίας Παρασκευής τι κάνει; Όταν είχαμε πρωτοασχοληθεί συνήθιζε να στήνει μπλόκα σε απέραντες και ασφαλείς ευθείες της περιφερειακής Υμηττού μη τυχόν και υπερβεί κανείς το ιλιγγιώδες όριο των 70-80 χλμ/ώρα. Τώρα τη συναντούμε κάποιες φορές στην πλατεία να κόβει καμία κλήση σε διπλοπαρκαρισμένους που συνέβη να πεινάσουν και να θελήσουν να πάρουν ένα τοστ ή ένα σουβλάκι. Την ίδια στιγμή οι παραβάσεις με διερχόμενους ανάποδα σε μονόδρομους πάνε σύννεφο.

Αλήθεια, αφού η πολιτεία αναζητά χρήματα, γιατί δεν δίνει οδηγία στην Τροχαία Αγίας Παρασκευής να ασχοληθεί λίγο με τη Μεσογείων; Μερικές χιλιάδες ευρώ την ημέρα θα ήταν ο απολογισμός.

Πέρα όμως από την Τροχαία, τίθεται και ένα επιπλέον ζήτημα. Η λεωφόρος Μεσογείων αποτελεί τον καθρέπτη της πόλης για τους διερχόμενους είτε με Ι.Χ. και Μ.Μ.Μ. είτε πεζοί. Αυτή την εικόνα θα δίνει η Αγία Παρασκευή; Αξίζει κάτι τέτοιο στην πόλη μας; Φυσικά η κατάσταση ενδότερα δεν είναι καλύτερη σε πάρα πολλά σημεία. Π.χ. στην Αγίου Ιωάννου (εδώ η ευθύνη ανήκει στη Δημοτική Αστυνομία) όπου πλέον παρκάρουν όλοι ανενόχλητα και στις δύο πλευρές του δρόμου.

Πάρα ταύτα η κεντρική λεωφόρος οδηγεί σε μια σειρά από βασικές υπηρεσίες (δημαρχείο, Ι.Κ.Α., Ο.Α.Ε.Δ., Νομαρχία κτλ) καθώς και καταστήματα. Δε θα πρέπει να είναι προσιτή σε μικρούς, μεγάλους και Α.μ.Ε.Α.; Δε θα πρέπει να απασχολήσει το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας η επικρατούσα κατάσταση και η ανάγκη να ασκηθούν πιέσεις στις αρμόδιες αρχές μπας και θυμηθούν επιτέλους τι σημαίνει η λέξη ΠΕΖΟ-δρόμιο; Αλλά εδώ δεν ασχολήθηκε κανείς προεκλογικά που θεωρητικά όλα τα θέματα απασχολούν άπαντες και δεσμεύονται ότι αυτοί θα δώσουν τη λύση σε όλα. Για την ώρα τα ίδια ερωτήματα παραμένουν:

Ως πότε θα κατεβάζουμε τα παιδιά μας και τους γέροντες στους δρόμους ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας με κίνδυνο της ζωής μας μη τυχόν μας παρασύρει διερχόμενος οδηγός;

Ως πότε τα ρούχα μας θα σκίζονται ή θα γίνονται ξεσκονόπανα του Ι.Χ. του καθενός;

Ως πότε θα αντικρύζουμε αυτή την εικόνα μπάχαλου και έλλειψης τάξης;

Ως πότε ο καθένας θα κάνει ότι θέλει μη σκεπτόμενος τους συνανθρώπους του;

Ως πότε θα κάνουν υπομονοί οι πεζοί με αυτή την κατάσταση;