Την τελευταία περίοδο, διάβασα μεγάλο αριθμό περισπούδαστων άρθρων για τον θεσμό του Συμπαραστάτη και για την διαδικασία επιλογής στο Δημοτικό Συμβούλιο και τα αποτελέσματά της. Σε ορισμένα γίνεται αναφορά στο όνομά μου, ευθέως ή εμμέσως.
Στο σύνολο σχεδόν των άρθρων, παρουσιάζεται ο Συμπαραστάτη ως, κατά κάποιον τρόπο, ένας σύγχρονος Ροβεσπιέρος. Ως κάποιος ο οποίος θα είναι περιβεβλημένος με απόλυτη εξουσία , θα ελέγχει την Δημοτική Αρχή, θα βγάζει τα ‘‘άπλυτά της στην φόρα‘‘ και θα επιβάλει λύσεις. Είναι όμως έτσι; Σύμφωνα με το Ν. 3852/10, γνωστό και ως ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, ως Συμπαραστάτης επιλέγεται άτομο εγνωσμένου κύρους και εμπειρίας (σημειώστε ότι ο νόμος δεν προβλέπει καν να έχει κάποια ιδιαίτερα τυπικά προσόντα). Ως καθήκον έχει την διαμεσολάβηση για την επίλυση των προβλημάτων των Δημοτών, σε περίπτωση κακοδιοικήσεως (ορίζεται ως η μη ορθή διοικητική διαδικασία) εκ μέρους των Υπηρεσιών, των Νομικών Προσώπων και των Επιχειρήσεων του Δήμου (σημειώστε ότι δεν προσωποποιεί την κακοδιοίκηση σε πρόσωπα και μάλιστα αιρετά). Από τα προβλεπόμενα λοιπόν στο νόμο, σαφώς προκύπτει ότι ο Συμπαραστάτης ΔΕΝ είναι ‘‘εισαγγελέας‘‘, ‘‘τιμωρός‘‘, ‘‘ελεγκτής‘‘ ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο αφήνουν να εννοηθεί οι συντάκτες των άρθρων. Διαμεσολαβώντας , κατ΄ ουσίαν επικουρεί τον Δήμο στο έργο του, που είναι η παροχή υψηλής ποιότητος υπηρεσιών στους Δημότες.
Στα άρθρα γίνεται αναφορά περί μη αποδεκτών ‘‘παραταξιακών‘‘ υποψηφιοτήτων κλπ, ως μη ‘‘αντικειμενικών‘‘ . Ας ανατρέξουμε και πάλι στο νόμο. Το μόνο κώλυμα που τίθεται για να είναι κάποιος υποψήφιος Συμπαραστάτης, είναι να μην είναι εκλεγμένος Δημοτικός ή Περιφερειακός Σύμβουλος ή Βουλευτής (σημειώστε ότι ο Συνήγορος του Πολίτη, μικρογραφία του οποίου είναι ο Συμπαραστάτης, διορίζεται από την Κυβέρνηση αλλά κανείς δεν αμφισβητεί την αντικειμενικότητά του και ορθώς). Αν δεχθούμε όμως ότι οι διάφοροι αρθρογράφοι έχουν δίκιο, τότε με την λογική αυτή ΔΕΝ θα πρέπει να είναι υποψήφιοι Συμπαραστάτες και όσοι καθ΄οιονδήποτε τρόπο εξέφρασαν θετική ή αρνητική άποψη για κάποια από τις Δημοτικές Παρατάξεις, οι συγγενείς και φίλοι των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου και των μη εκλεγέντων υποψηφίων Δημοτικών Συμβούλων, των Υπαλλήλων του Δήμου και όσων μετέχουν στα Νομικά Πρόσωπα και τις Επιχειρήσεις του Δήμου καθώς και όλοι οι πρώην Δημοτικοί Σύμβουλοι, οι συγγενείς και οι φίλοι τους . Δηλαδή το σύνολο σχεδόν των Δημοτών. Και μόνον σαν σκέψη νομίζω ότι είναι αστεία. Και ποιός δικαιούται να κρίνει την αντικειμενικότητα, την αμεροληψία, το κύρος ή την επάρκεια κάποιου εκ του γεγονότος και μόνον ότι αυτός ήταν υποψήφιος, φίλος ή συγγενής κάποιου αιρετού; Ασφαλώς κανείς. Να θυμίσω ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή των ‘‘αυθεντιών‘‘. Για να μη θυμίσω και το αρχαίο γνωμικό ‘‘Ανθρώπων έκαστος, δύο πήρας φέρει…‘‘
Όσον αφορά την ‘‘περίφημη‘‘ συναίνεση, δεν έχω καταλάβει πώς την εννοούν οι διάφοροι συντάκτες. Τι ακριβώς σημαίνει; Γιατί υποχρεωτικά πρέπει να είναι η προσχώρηση της πλειοψηφίας στην άποψη της μειοψηφίας και όχι και το αντίθετο; Εάν την εννοούν ως προσυνεννόηση των επικεφαλής των Παρατάξεων για την επιλογή κοινά αποδεκτού υποψηφίου, αυτό αντίκειται σαφώς στο νόμο. Σύμφωνα με αυτόν, υποψηφιότητες δύναται να κατατεθούν έως και την τελευταία στιγμή προ της ενάρξεως της διαδικασίας επιλογής. Σαφώς ο νομοθέτης θέλει με τον τρόπο αυτό να αποφευχθεί οποιαδήποτε προσυνεννόηση, που θα οδηγούσε μοιραία σε δούναι και λαβείν μεταξύ των επικεφαλής και επιλεκτικές υποψηφιότητες.
Απεφάσισα να δημοσιοποιήσω τις απόψεις μου επειδή διαβλέπω μία συνεχιζόμενη προσπάθεια (σκόπιμη ή από άγνοια δεν γνωρίζω) διαστρεβλώσεως της πραγματικότητος και επειδή αισθάνομαι ότι αδικούμαι από τα δημοσιεύματα. Αδικούμαι διότι πουθενά και κανείς δεν έκρινε την υποψηφιότητά μου βάσει του βιογραφικού μου σημειώματος (το οποίο μοιράσθηκε πολύ προ της διαδικασίας σε όλους) και των δυνατοτήτων μου για την συγκεκριμένη θέση. Επίσης πουθενά δεν αναφέρεται και το γεγονός ότι αποποιήθηκα την αντιμισθία της θέσεως, σε περίπτωση εκλογής μου, προς οικονομικό όφελος του Δήμου (επίσης γνωστό σε όλους). Το τελευταίο και ως απάντηση σε όσους κήνσορες μιλούν περί ‘‘βολέματος ημετέρων‘‘.
Ασφαλώς και με όσα παρέθεσα δεν θέτω υπό αμφισβήτηση το αναφαίρετο δικαίωμα των Δημοτικών Συμβούλων (πλειοψηφίας και μειοψηφίας) να με καταψηφίσουν καθώς και το δικαίωμα των αρθρογράφων να με αμφισβητούν. Θα ήταν ενάντια στις Αρχές μου. Αλλά τουλάχιστον ας προτάξουν συγκεκριμένους και πραγματικούς λόγους και όχι ‘‘προφάσεις εν αμαρτίαις‘‘.
Με τιμή
Σπυρίδων Χρ. Παπασπύρος
Σχης ε.α.
