Ντροπή και λύπη! Τίποτε άλλο. Πόντιοι Πιλάτοι που αποφεύγετε τις ευθύνες σας κρυμμένοι πίσω από το γράμμα του νόμου αψηφώντας την ασφάλεια των συνανθρώπων σας. Το πεύκο έπεσε και ένας συμπολίτης μας γλύτωσε παρα τρίχα τη ζωή του καθώς το δένδρο έσκασε σε ελάχιστη απόσταση απ’αυτόν του τη νύχτα της Πέμπτης. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Με την έντονη βροχόπτωση όμως το βράδυ της Πέμπτης το ένα από τα δύο ξερά πεύκα στη μονοκατοικία-ερείπιο στη συμβολή Ειρήνης, Λεωνίδου και Γιαβάση έπεσε. Και για κακή μας τύχη έπεσε αυτό που ήταν σίγουρο ότι θα σκάσει στο δρόμο όπως παρατηρείτε και στις φωτογραφίες. Ο δήμος έστειλε συνεργείο ώστε κόψει το τμήμα του πεύκου που είχε κλείσει το δρόμο ενώ παράλληλα έκοψε και το δεύτερο ξερό πεύκο μέσα στο οικόπεδο. Ενώ σύμφωνα με περίοικους λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του ένας περαστικός καθώς το δέντρο έπεσε στα τρία μέτρα από αυτόν. Φαντάζεστε να είχε περάσει ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα; Ή αν το πεύκο είχε πέσει άλλη ώρα της ημέρας καθώς από το σημείο αυτό διέρχονται τόσο αρκετά οχήματα όσο και πεζοί;
Αλήθεια τι έχουν να πουν τώρα όσοι σχολίαζαν ότι κινδυνολογούσαμε; Τι έχουν να πουν όσοι μας προέτρεπαν να ασχοληθούμε με άλλα πιο σοβαρά θέματα; Δεν είναι σοβαρή η ανθρώπινη ζωή; Πρέπει να πεθάνει άνθρωπος ρε γαμώτο; Γιατί κρυβόμαστε πάντα πίσω από το νόμο; Ο νόμος έτσι, ο νόμος γιουβέτσι! Κι αφού ο νόμος απαγορεύει –και το ξέρουμε αναφέροντάς το σε όλες τις σχετικές αναρτήσεις μας- να μπει ο δήμος σε ξένη ιδιοκτησία τότε πώς χθες έκοψε και το δεύτερο ξερό πεύκο στην Ειρήνης; Έπαψε να ισχύει ο νόμος; Μπορεί να μας απαντήσει κανείς; Κι αφού τελικά αψήφισε το νόμο –και καλά έκανε- γιατί δεν το έκανε πρωτύτερα και δεν το πράττει και στις άλλες περιπτώσεις;
Εμένα κύριοι δε με νοιάζει ο νόμος της πολιτείας, με τρομάζει όμως η αδιαφορία, η νοοτροπία Πόντιου Πιλάτου, ο άγραφος νόμος, οι τύψεις συνειδήσεως σε περίπτωση που σκοτωθεί άνθρωπος. Άραγε πόσες φορές σταυροκοπήθηκε ο ιδιοκτήτης της μονοκατοικίας στην Ειρήνης; Σκέφτηκε πόσο κοντά στη φυλακή βρέθηκε προχθές το βράδυ; Τι να κάνουμε; Να τα βάλουμε με το Θεό που τα πευκά γερνούν, πεθαίνουν και πρέπει να μπαίνουμε σε έξοδα για να τα κόβουμε; Κι εμάς όταν πεθαίνουμε δε ξηλώνονται οι δικοί μας για να μας κηδέψουν; Και καλά εμείς, τα φάγαμε τα ψωμιά μας είτε λίγα είτε πολλά, τα παιδιά όμως; Γιατί στα σημεία αυτά συγκεντρώνονται νήπια κάθε πρωί όπως έχουμε τονίσει. Ούτε αυτά δεν μπορούμε να προστατεύσουμε; Μα τόσο ανίκανοι είμαστε πια; Σε τι κράτος καλούμαστε να ζήσουμε επιτέλους; Καμιά πρόληψη δεν υπάρχει; Και τα πεύκα θα πέσουν, δε θα μας περιμένουν. Δικαιολογία δε θα υπάρχει καμία. Έτσι κατήντησε η χώρα μας...a casa di Irene…
Μαζίδης Στρατής
