Αγαπητοί αναγνώστες,
το τελευταίο διάστημα λάβαμε αρκετά μηνύματα (αντιφατικά μεταξύ τους) σχετικά με το στολισμό της πόλης μας, ο οποίος περιορίστηκε κατά τη μεγαλύτερη περίοδο σε μια φάτνη η οποία περισσότερο παραπέμπει σε πρόχειρο παράπηγμα στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο πιο προσεκτικά.
Καταρχήν κι η πόλη μας μοιάζει διχασμένη. Όταν πέρυσι στολίστηκε η πόλη, αρκετοί διαμαρτύρονταν για το υπερβολικό κόστος ακούγοντας για νούμερα που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις € 100.000,00. Φέτος που τελικά δε στολίστηκε (καθώς τα όποια λαμπάκια τοποθετήθηκαν την τελευταία στιγμή) μολονότι προκηρύχθηκε διαγωνισμός ο οποίος περιόριζε κατά πολύ το ποσό, πάλι διαμαρτυρόμαστε. Ενδεχομένως να μην υποβλήθηκε εγκαίρως προσφορά που να ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις που είχε θέσει η Δημοτική Αρχή. Βέβαια ο απλός πολίτης ζητά το αυτονόητο. Αξιοπρεπή στολισμό μέσα σε λογικά οικονομικά πλαίσια. Για όσους θυμούνται είχαμε θέσει σχετικά ερώτημα στον κο Γιαννακόπουλο στο webradio προ των εκλογών (στο 30οπερίπου λεπτό της συζήτησης) ο οποίος έκανε λόγο ότι οι πολίτες και οι έμποροι του ζητούσαν να διατεθούν φέτος ακόμη περισσότερα χρήματα για το στολισμό. Στο ερώτημά μας αν θα μπορούσε ο δήμος να αποκτήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό αντί να τον ενοικιάζει μας είχε απαντήσει ότι ο δήμος στερείται του απαραίτητου προσωπικού που θα αναλάβει τη φύλαξη, τοποθέτηση, συντήρηση κτλ του εξοπλισμού αναφερόμενος στους περιορισμούς που έθετε ο Κώδικας ως προς το προσωπικό και τις ειδικότητες που απασχολούνται στο δήμο.
Εν τέλει η πόλη φαινόταν πως δε θα στολιστεί και εδώ υπήρχαν δύο απόψεις.
Η πρώτη έλεγε ότι η πόλη έπρεπε να στολιστεί ώστε να τονωθεί η εμπορική κίνηση και μέσω του στολισμού. Άλλωστε αυτό είχε ισχυριστεί και ο δήμαρχος στο webradio. Επίσης σε μια εποχή δυσκολιών και ερωτηματικών για το μέλλον, πολλοί συμπολίτες μας θα ήθελαν ένα γιορτινό πρόσωπο της πόλης που θα έσπαγε τη γενικότερη μουντάδα βοηθώντας στη δημιουργία μιας καλύτερης ψυχολογίας έστω και προσωρινής. Τα όποια λαμπάκια στο παρα πέντε μαζί με την καλύβα του μπαρμπα Θωμά στην πλατεία μάλλον μας εκθέτουν ως πόλη και ενδεχομένως να ήταν καλύτερα αν τα είχαμε αποφύγει και αυτά.
Η δεύτερη θεωρία ανέφερε ότι ίσως και καλύτερα που δεν ξοδεύτηκαν χρήματα για στολισμούς σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία. Όταν συνάνθρωποι μας βυθίζονται στη δυστυχία ο ένας με τον άλλο (απολύσεις, μειώσεις αποδοχών, φορολογία, ακρίβεια κτλ) τότε κατα πόσο είναι σωστό μια κοινωνία να γιορτάζει αλλά και πού να βρει τη διάθεση για κάτι τέτοιο; Έπειτα για να τονωθεί η εμπορική κίνηση δε χρειάζονται λαμπάκια αλλά χρήματα στο πορτοφόλι διαθέσιμα για αγορές. Αυτά είναι η κινητήριος δύναμη και όχι τα στολίδια. Ακόμη ας μη ξεχνάμε ότι η νυν δημοτική αρχή απέρχεται δίχως να το περιμένει κανείς κι επομένως που όρεξη για στολισμούς. Τέλος είναι σημαντικό ως κόστος για κάτι προσωρινό και το οποίο αποτελεί προϊόν ενοικίασης και όχι ιδιοκτησία της πόλης.
Τελικά η πόλη στολίστηκε την ύστατη στιγμή. Ευελπιστούμε το κόστος του στολισμού να είναι συνάρτηση της σύντομης διάρκειας και της λιτότητάς του και όχι της θεωρίας του τρέχουμε τελευταία στιγμή στην ανάγκη και μας εκμεταλλεύονται ποικιλλοτρόπως.
Εμείς συμπερασματικά θα σταθούμε σε ένα σημείο. Δεν είναι τυχαίο ότι τελικά σε αυτή τη χωρά τα μόνα που δουλεύουν σωστά είναι τα ρολόγια. Μέσω του Κώδικα και των πολύπλοκων διατάξεων ουσιαστικά επιβαλλόταν και επιβάλλεται στην κάθε δημοτική αρχή σε μια πόλη 100.000 κατοίκων να ξοδεύει ένα Α σεβαστό ποσό για ενοικίαση (δηλαδή για αέρα) αντί να διαθέσει τα μισά χρήματα για την αγορά εξοπλισμού (κάθε χρόνο θα αποκτούσαμε κάτι) και την απασχόληση π.χ. δύο ηλεκτρολόγων που θα αναλάμβαναν τα όσα θα απαιτούσε η αγορά του εξοπλισμού και όχι μόνο. Ενδεικτικά ο δήμαρχος αναφέρει ότι έχει όριο για τρεις ηλεκτρολόγους εκ των οποίων μόνο ο ένας είναι standby καθώς ο δεύτερος συνδικαλίζεται και ο τρίτος συνταξιοδοτείται. Επομένως δεν υπάρχει το προσωπικό που απαιτείται όταν οι υπάρχοντες ηλεκτρολόγοι καλύπτουν μετα βίας τις υπόλοιπες ανάγκες. Οι διατάξεις λοιπόν επιβάλλουν θες, δε θες τη μη σωστή διαχείριση των οικονομικών πόρων με τρόπο που τα χρήματα να πιάνουν τόπο. Κάπως έτσι χρεωκοπήσαμε και φυσικά μείναμε αστόλιστοι... Κι αυτό θα είναι το λιγότερο αν μείνουμε εδώ.
Χρόνια πολλά!
Στρατής Μαζίδης
